ΜπαμπαΦΙΛΑΚΙΑΣ και ΜαμΑΓΚΑΛΙΤΣΑ!Κάποιες φορές μόνο αυτό χρειάζεται.

Μερικές φορές εμείς οι νέες μαμάδες το παρακάνουμε.


Τρώμε ώρες στο ίντερνετ ή στύβουμε το μυαλό μας,να κατεβάσει ελκυστικές ιδέες για κατασκευές για μεγαλύτερα παιδιά,ή παιχνίδια που θα προάγουν τις δεξιότητές τους,για μικρότερα.
Πασάρουμε ένα σωρό μπιχλιμπίδια στα μικρούλια και αισθανόμαστε ότι η προσπάθεια στέφθηκε με επιτυχία όταν βρούμε κάτι που κρατάει την προσοχή τους πάνω από 1'!
Όταν ήταν πιο μικρός ο μεγάλος μού είχε πει κάτι που μου είχε ανοίξει τα μάτια.
Μια μέρα μού είχε πει με παράπονο "Δε σε είδα καθόλου σήμερα!".Τί λες βρε αγόρι μου,του απάντησα,αφού όλη μέρα μαζί ήμασταν...
Τελικά αυτό που συνειδητοποίησα ήταν το εξής.
Εγώ απολαμβάνω το γιο μου όταν βρισκόμαστε στον ίδιο χώρο,ακόμα και όταν δεν κάνουμε κάτι μαζί.Εκείνος κάθεται και παίζει με τα αυτοκινητάκια του ενώ εγώ μαγειρεύω,διαβάζω,σιδερώνω.Και τον ακούω που τραγουδάει (από παιδικά τραγούδια μέχρι το "για δε μ' αφήνετε ήσυχο,άστε με ήσυχο όλοι...",δεν ξέρω αν θέλει να μας περάσει κάποιο μήνυμα με αυτό) και χαίρομαι.Οταν πάμε σε κάποιο σπίτι και παίζει με τα παιδάκια,τον χαζεύω και τον καμαρώνω.
Εκείνος όμως είναι αφοσιωμένος σε αυτό που κάνει.Ξεχνάει ότι υπάρχω και στο χώρο.
Το ίδιο συμβαίνει και με τα μωρά.Αν τα θάβουμε μέσα σε μια στοίβα παιχνίδια,έχουν τόσα νέα πράγματα να ανακαλύψουν.Ακόμα κι όταν παίζεις μαζί,πάρεις μια κούκλα και του μιλάς,το παιδάκι εστιάζει στην κούκλα.Εκείνη τη στιγμή του μιλάει η κούκλα και όχι εσύ.(Θα σου μιλήσω κάποια στιγμή για τα δαχτυλοζωάκια μας).
Κάποιες φορές το μόνο που χρειάζεται είναι να αφήσουμε όλα τα τζιμπράγκαλα στην άκρη,να ξαπλώσουμε με το μικρούλι πάνω στο διπλό κρεβάτι,να κοιταχτούμε στα μάτια,να αγκαλιαστούμε και να το ταράξουμε στα φιλιά!

Μπαμπαφιλάκιας και Μαμαγκαλίτσα!
Είναι το παλαιότερο,ομορφότερο και δημιουργικότερο παιχνίδι.Αυτό που το κάνει να χαθεί στο δικό σας κόσμο,να σε κοιτάξει στα μάτια και να δει πόση αγάπη ξεχειλίζει από μέσα,να το κάνει να αισθανθεί δύναμη και αυτοπεποίθηση.

Πάρε το αγκαλιά και πες του "ξέρεις πώς κάνουν αγαπούλες τα λιονταράκια;"
Και παλέψτε,αγκαλιστείτε,φιληθείτε με τους απαραίτητους φυσικά βρυχηθμούς!

Ετσι θα νιώσετε και οι δύο,πως όλα θα πάνε καλά...

3 σχόλια:

  1. Τι γλυκίά ανάρτηση μαμα-Αντώνια!!!
    Και πόσο μα πόσο αληθινή!
    μπράβο σου! να τα θυμόμαστε κι αυτά τα "απλά" κάπου κάπου.
    Είναι τα καλυτερότερα.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κι εμείς κάναμε αγκαλίτσες και φιλιά και χάδια όλη την ώρα. Και αεροπλανάκι, και λιονταράκια και ό,τι μπορείς να φανταστείς. Και τώρα που έχουν περάσει τα χρόνια είμαστε γεμάτοι από τα κύματα της στοργής και της αγάπης!

    Καλημέρα
    Ελένη
    https://myfortysomethingworld.wordpress.com/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Συμφωνω με τα λόγια σου. Στην τελική τα παιδιά μας διατηρούν τα αγνά συναισθηματα και ανάγκες που εμείς δυστυχώς μεγαλώνοντας τα παραγκωνισαμε

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Έλαααα,δε θέλει πολύ click click!
Αν δεν μου γράψεις,πώς θα ξέρω ότι πέρασες από δω?!

Blogging tips