Ω,αγοράκια μου,δε θα καταλάβετε ποτέ για ποιο πράγμα σας μιλάω.

Μια σκέψη μου έχει κολλήσει από χθες που ξέθαψα το παλιό μου cd με τα greatest hits των Chicago…(Οι μουσικές μου επιλογές ήταν κάπως εκτός εποχής πάντα…)

Ετσι είναι αυτές οι ιδέες,σου κατεβαίνουν στο μυαλό και σε κλωθογυρίζουν.

Ω, μικρά μου αγοράκια…

Πόσο κρίμα…

Πόσο τέλειο μα και συγχρόνως πόσο κρίμα, να μεγαλώνετε  στην εποχή του youtube και του shazam…

Δε θα το νιώσετε ποτέ αυτό το συναίσθημα…

Δε θα δεθείτε ποτέ ολοκληρωτικά με ένα τραγούδι…

ΤΟ τραγούδι που μπορεί να το έψαχνες μήνες ή και χρόνια.

Δε θα μάθετε πώς είναι ν’ ακούς ραδιόφωνο,απαραίτητα με μια κασέτα  stand by,για να (αντι)γράψεις τα αγαπημένα σου κομμάτια.

Δε θα μάθετε πώς είναι να ελπίζετε  ότι θ’ ακούσετε τον παραγωγό να λέει το όνομα του τραγουδιού.

Τι ταχύτητα μπορείς να αναπτύξεις όταν είσαι στο σαλόνι και ακούς αυτό το τραγούδι που το έψαχνες τόσο καιρό και το κασετόφωνο είναι στο δωμάτιό σου…Ναι,αυτό πρέπει να είναι.Σίγουρα αυτή η  εισαγωγή ταιριάζει.Και ουρλιάζεις και πετάγεσαι και τρέχεις και τρομάζεις τη μάνα σου που σου τα χώνει μετά,αλλά πόσο μα πόσο δε σε νοιάζει…

Γιατί,ΝΑΙ, αυτό ήταν!

Και να έχεις στη μια κασέτα ένα μισο ρεφραίν.Την επόμενη φορά να προλαβαίνεις και το δεύτερο κουπλέ μέσα σε κάτι παράσιτα του διπλανού σταθμού…Κι όταν τελικά το προλαβαίνεις από την αρχή,ο Γκαραβέλας (τι είπα τώρα!) να μη βάζει γλώσσα μέσα.

Ω, πόσες ατελείωτες ώρες να ακούμε ξανά και ξανά για να γράψουμε τους στίχους.

Κάτι Αγρινιώτικα καλοκαίρια,η Σαρδέλα κι εγώ…ανάμεσα στις προπονήσεις…με ένα walkman κι από ένα ακουστικό στο αυτί η καθεμιά…και τον Κολέτσο να μας κοροϊδεύει για τα “je t’ aime” που ακούμε.

Κι αυτή η λέξη που δεν καταλαβαίνεις,να σε παιδεύει για χρόνια και να σου αποκαλύπτεται τελικά δεκαετίες μετά,απλά πατώντας στο google τον τίτλο του τραγουδιού και τη λέξη lyrics…(much…much έλεγε...τόσο απλό…να μη μπορώ να το καταλάβω με τίποτα…much)

Για εμένα ΤΟ τραγούδι...

Aυτό που θα έπαιρνα ρε παιδί μου στο έρημο νησί αν έπεφτα ναυαγός και μπορούσα να επιλέξω μόνο ένα τραγούδι…

καταλαβαίνεις…

είναι το

I don’t want to live without your love, των Chicago .

Και ,όχι , δεν ήταν μέσα στο cd με τα  greatest hits,τσάμπα η απερίγραπτη χαρά που είχα πάρει όταν το είχα ανακαλύψει στο δισκάδικο.Μου πήρε χρόνια να το βρω,μου είχε γίνει εμμονή.Δε σήμαινε κάτι για εμένα,δεν το είχα συνδυασμένο με κάποιον άνθρωπο ή κάποια κατάσταση.Στο κάτω κάτω ήμουν ακόμα στο δημοτικό όταν έτυχε να το πρωτοακούσω.

Για χρόνια,το μόνο που είχα ήταν ένα ρεφραιν.Οταν το πέτυχα σχεδόν από την αρχή…

Ω, αγοράκια μου, δε θα καταλάβετε ποτέ για ποιο πράγμα σας μιλάω.

Αλλά τι να κάνουμε.

Από την άλλη ζείτε στην εποχή που ερωτεύτηκα το τραγούδι από τη διαφήμιση της Fiat,προ Shazam μιλάμε,το 2005,γκούγκλαρα τις λέξεις add,fiat,song και μέσα σε δευτερόλεπτα έφτασα στο πολυπόθητο Meravigliosa Creatura.

Πώς θα μπορούσε όμως να μπει στο πετσί μου έτσι εύκολα που το απέκτησα...

Ω, αγοράκια μου, δε θα καταλάβετε ποτέ για ποιο πράγμα σας μιλάω.

Υ.Γ. Καταραμένο youtube …Είδα χθες το βίντεοκλιπ ΤΟΥ τραγουδιού μου…Νομίζω ότι μου το κατέστρεψε για πάντα,τόσο άκυρο που είναι…Ακόμα γελάω.

Τέτοιο Τιτανικό είχα να πάθω από τότε που είδα  ότι στο «All out of love»(Air Supply) η δεύτερη φωνή δεν είναι γυναίκας.

Ουδείς Αναντικατάστατος...;

Νέα ανάρτηση σήμερα,μετά από μήνες απουσίας…

Νέα και μακροσκελής.

Είναι γραμμένη για (και απευθύνεται σε) ένα ιδιαίτερα αγαπητό πρόσωπο.

Διάβασέ τη όμως αν θες.

Σίγουρα έχεις νιώσει κι εσύ έτσι κάποια στιγμή και ίσως έχεις κάτι να προσθέσεις.

Αντικαθιστώ.

Ετυμολογία σύμφωνα με το λεξικό:βγάζω κάτι/κάποιον και τοποθετώ στη θέση του κάτι άλλο,το οποίο είναι ίσης αξίας,ίδιας αποτελεσματικότητας,ίσης απόδοσης με το/τον αντικατασταθέν/τα.

 Ουδείς αναντικατάστατος…

Η πρώτη φορά που θυμάμαι τον εαυτό μου να αισθάνεται απέχθεια γι’ αυτά τα λόγια,ήταν όταν μου τα είπε η μητέρα μου γύρω στα 13,αφ’ ότου μου είχε ανακοινώσει ότι δε θα συνέχιζα αγγλικά με την ίδια δασκάλα.

Ο λαός μας έχει πολλά σοφά γνωμικά,μα αυτό δε θεωρώ ότι είναι ένα από αυτά.

Σίγουρα ο χρόνος γιατρεύει τα πάντα και άλλα τέτοια βαθυστόχαστα…

Μα αυτή την καρέκλα στην καρδιά σου που μένει κενή,την κρατάς για πάντα αδειανή.Δεν καθίζεις ποτέ κανέναν άλλο,στη θέση του προσώπου που σηκώθηκε.Απλά,φέρνεις μια νέα καρέκλα στο τραπέζι και φυσικά μπορεί ο νέος αυτός άνθρωπος (ή πολλές φορές και ζώο) να είναι  ίσης αξίας,ίδιας αποτελεσματικότητας και ίσης απόδοσης με τον αντικατασταθέντα, μπορεί δηλαδή να τον αγαπήσεις εξίσου δυνατά,μα στην ουσία δεν τον έχεις αντικαταστήσει.Απλά τελικά με όλες τις καρέκλες σου,γεμάτες και αδειανές,βγαίνεις πιο πλούσιος.

Ετσι έγινε και με τη δασκάλα των Αγγλικών.Εφερα βαρύθυμα μια νέα καρέκλα και είχα την τύχη να κάτσει η Μrs. Lockwood.To Κλειδωμένο Δάσος,όπως την αποκαλούσαμε εμείς τα παιδιά.Εκατσε για πολλά χρόνια,ακόμα κι όταν τελειώσαμε τα μαθήματα,μέχρι το τέλος της ζωής της.Και κάθε φορά που ακούω «άξιον» (action) και τομέιτο αντί για τομάτο,κάθε φορά που τα παιδιά μου τα πιάνει λογοδιάρροια και σκέφτομαι από μέσα μου σταμάτα βρε chatterbox,κοιτάζω προς την άδεια καρέκλα της και χαμογελώ.

Αυτή την εποχή φέρνω και πάλι με πόνο μια νέα καρέκλα στη ζωή μου,για τη νέα παιδίατρο των παιδιών μου.Εχω ακούσει πολλά καλά λόγια από τη φίλη μου Κωνσταντίνα,ένα από τα ελάχιστα πρόσωπα που εμπιστεύομαι τη γνώμη τους.Στην ουσία η συγκεκριμένη γιατρός έρχεται στη δική μου ζωή,αλλά και σε αυτή τόσων άλλων μαμάδων που αισθάνονται όπως εγώ,επειδή η Κωνσταντίνα πίστεψε το Δανέζη που της «είπε» ότι μπορεί να επηρεάσει το σύμπαν.Και πράγματι το επηρέασε καταλυτικά.(Inside Joke)

Ευελπιστώ πως στο τέλος θα βγω κερδισμένη από αυτή την ιστορία.Το μόνο που ξέρω σίγουρα είναι ότι αυτή η καρέκλα που μένει κενή,δε θ’ αντικατασταθεί. 

Είπα καρέκλα;Πολυθρόνα εννοούσα.Πολυθρόνα σαν αυτή την (του απιστεύτου) Zero Gravity Stokke που αναγκάζεται να πουλήσει η γιατρός μας τώρα που φεύγει για την Ελβετία κι αφήνει πίσω της μαμάδες-συντρίμμια.

Κι ελπίζω πως θα συνεχίσει να κάθεται που και που ως φίλη πλέον,έστω κι εξ’ αποστάσεως κι ας μην μας ακροάζεται πια.

Είχα γράψει εδώ κάποτε,ότι είμαι «ερωτευμένη» με τη νέα μας παιδίατρο και το εννοούσα πραγματικά.
Υπάρχουν πολλά είδη έρωτα.

Εκτός από το better half του,μπορεί κανείς να ερωτευτεί τη δουλειά του,το χόμπι του,ένα άθλημα,ένα μουσικό κομμάτι ή ακόμα κι ένα μηχάνημα,όπως π.χ. έναν εξολοθρευτή κουνουπιών!(Περισσότερα επί του θέματος άλλη φορά.Μη δίνεις σημασία.Πρόκειται για το παραλήρημα μιας ερωτοχτυπημένης)

Ξέρεις ότι είσαι ερωτευμένος με κάποιον άνθρωπο,όταν μιλάς γι αυτόν με πάθος σε άλλους,όταν σκέφτεσαι ν’ ανάψεις λαμπάδα που τον γνώρισες κι ας μην είσαι θρήσκος,όταν τον έχεις ψιλοθεοποιήσει στο μυαλό σου και δε θες ν’ ακούσεις τη γνώμη κανενός άλλου.(Αφού 99,9% των φορών έχει δίκιο.Πώς να το κάνουμε!)

3 χρόνια μετά κι ο «έρωτας» έχει γίνει βαθιά αγάπη και σεβασμός.Γιατί πρόκειται για έναν καταπληκτικό άνθρωπο και μια καταπληκτική γιατρό.

Οι περισσότεροι άνθρωποι χρησιμοποιούν τη λέξη «καταπληκτικός» αρκετά εύκολα.Εχω μάθει να κρατάω μικρό καλάθι,γιατί τις περισσότερες φορές μένω να ψάχνω το κατά- και μου μένει σκέτη η
 «-πληκτικότητα»…

Ποια είναι η διαφορά ενός πολύ καλού κι ενός καταπληκτικού γιατρού…;

Αν ρωτήσεις μια μαμά ( ή και μπαμπά,απλά συνήθως εμείς οι μαμάδες τα παίρνουμε λίγο πιο βαριά) τι χαρακτηριστικά πρέπει να έχει ένας καλός γιατρός,φαντάζομαι οι απαντήσεις θα είναι πάνω κάτω αυτές:

• Να κάνει σωστές διαγνώσεις.(Αυτό βέβαια θα έπρεπε να είναι χαρακτηριστικό ενός γιατρού,σκέτο ουσιαστικό χωρίς επίθετο μπροστά)

• Να με βοηθάει και από το τηλέφωνο χωρίς να πρέπει κάθε φορά να πάω στο ιατρείο.

• Να μη δίνει εύκολα αντιβιοτικά.

• Να μπορεί να με καθησυχάσει.(Βασικό!)

• Να μπορώ να τον βρω εύκολα όταν τον έχω ανάγκη.

Να προσθέσω εγώ και μερικά ακόμα.Πολλή καλή είναι μία γιατρός

• που σε δέχτηκε για ιατρική επίσκεψη στο σπίτι της 26 Δεκεμβρίου,για να μη σε αφήσει να τρέχεις στο Παίδων.Και σου έλεγε να μην την πληρώσεις κιόλας.
• που σου εξήγησε επιτέλους πώς να ξεχωρίζεις τη βρογχίτιδα,αφότου για 5 χρόνια αναρωτιόσουν πώς είναι δυνατό κάθε γκουχ να σημαίνει αυτόματα φσιτ και φσουτ τα εισπνεόμενα.
• που σου είπε ότι οι περισσότερες ωτίτιδες δε χρειάζονται αντιβιοτικό και σ’ έμαθε να τις διαχειρίζεσαι μόνη σου,χωρίς καν να χρειάζεται να την πάρεις τηλέφωνο.
• που την πήρες όταν ο 2χρονος γιος σου ψηνόταν με 40,5 και σου απάντησε «Ε καλά,μην κάνετε έτσι.»Κι επειδή την εμπιστεύεσαι τόσο πολύ,αμέσως χαλάρωσες.Εσύ που στο πρώτο παιδί έδωσες με τρεμάμενο χέρι και ταχυκαρδία Depon επειδή είχε κάνει 38.3, κατά πάσα πιθανότητα επειδή  έβγαζε δόντια.
• που σου μίλησε για τη μεγάλη σημασία της διατροφής,κάτι που εσύ, ναι φυσικά, το ήξερες.Και θεωρούσες ότι σαν οικογένεια τρέφεστε αρκετά υγιεινά.Οχι πολλά γλυκά,λίγο κρέας,σπάνια τηγανιτά και τα σχετικά.Και σου έδωσε μια λίστα και σου ψιλοέπεσαν τα σαγόνια.Σου δάνεισε βιβλία,άρχισες να το ψάχνεις στο ίντερνετ κι ανοίχτηκε ένας νέος κόσμος μπροστά σου.Και είδες πως ένα ξέρεις,πως τίποτα δεν ήξερες.Και είδες με άλλο μάτι το «Είμαστε Ο,τι Τρώμε».

Όλα αυτά είναι κάποια απλά παραδείγματα ενός/μιας πολύ καλού/ής γιατρού.Τί τον μετατρέπει όμως σε καταπληκτικό;
Κάτι πολύ απλό στην ουσία,μα πολύ δύσκολο στην πράξη.

Καταπληκτικός είναι ένας/μία γιατρός,οποιασδήποτε ειδικότητας,που δε θέλει να λειτουργεί σαν το δεκανίκι σου.Είναι ακομπλεξάριστος/στη και σε βοηθάει να μάθεις να περπατάς μόνος σου,μα είναι δίπλα σου όταν πας να πέσεις…

Ετσι αισθάνομαι για εσένα Σουζάνα…

Αισθάνομαι ότι ήρθα σ’ εσένα (ολίγον) κουτσή,παρ’ όλο που είχα ήδη ένα 5χρονο παιδί,μ' ένα μωράκι που για κανένα λόγο δεν ήθελα να του δώσω όλα αυτά τα φάρμακα της συνταγής που είχα στα χέρια μου,για κάτι που μου φαινόταν ιδιαίτερα απλό.Και στόχος σου  από εκείνο κιόλας το πρώτο ραντεβού της 1,5 (!) ώρας ήταν,όχι απλά να μου δώσεις τα εφόδια να περπατήσω,αλλά και να πετάξω.

Πήρες το κεφάλι μου που είχε πιαστεί/βαρεθεί να κοιτάζει προς μία κατεύθυνση και το έστρεψες έως κι 180 μοίρες(άουτς) σε κάποιες φάσεις,μαθαίνοντάς μου ότι κάποιες φορές οι λύσεις βρίσκονται πίσω στο παρελθόν,έτσι απλά,όπως γιατρεύονταν οι άνθρωποι για γενιές και γενιές.

Εδωσες ένα φύσημα στη φλόγα που ήδη σιγόκαιγε μέσα μου κι έγινα μια χαρωπή/τρελή ματζουνοβοτανομαγειρεύτρα.(Δεν καταλαβαίνω γιατί ο blogger μου υπογραμμίζει με κόκκινο τη λέξη...)
Εμαθα για κομπρέσες,εντριβές,ενημερώθηκα για τα γαλακτοκομικά,τόσα και τόσα που άλλαξαν τον τρόπο ζωής ολόκληρης της οικογένειας.

FYI,περιμένω σεμινάριο Βεντούζες 101!

Στεναχωριέμαι απερίγραπτα που φεύγεις,όχι επειδή ξέρω πως τώρα που το μικρό ξεκινάει σχολείο θα σε χρειάζομαι.(Αυτό γιατί βγήκε έτσι αρρωστιάρικο,μου λες;!)

Αλοίμονο,υπάρχουν άλλες μαμάδες με δύσκολα περιστατικά που πραγματικά θα τους λείψουν οι γνώσεις μα και η πολύτιμη υποστήριξή σου...

Στεναχωριέμαι γιατί η χώρα χάνει τέτοιους αξιόλογους ανθρώπους...

Στεναχωριέμαι για τα νέα μονοπάτια που θα μου άνοιγες για να φτιάξω τους δικούς μου δρόμους...

Στεναχωριέμαι για τις 5 ουσιαστικές κουβέντες που λέγαμε κατά τη διάρκεια της 40λεπτης-60λεπτης εξέτασης των παιδιών.(Αυτά τα πράγματα δεν υπάρχουν.)

Είναι απίστευτο πως ένας άνθρωπος που φαινομενικά σε κρατάει σε απόσταση με έναν τυπικό πληθυντικό ευγενείας,προκαλεί τόσο έντονα συναισθήματα σε τόσες μαμάδες,όπως διαβάζω στα μηνύματα αγάπης που στέλνουν τώρα που φεύγεις…

Σου εύχομαι όλα τα καλά και να συνεχίσεις με αυτή την όρεξη και αγάπη το έργο σου εκεί στην αγαπημένη Ζυρίχη.

Συνέχισε να μας συμβουλεύεις μέσα από τη σελίδα σου και τα ενημερωτικά email σου κι ευχαριστούμε για την καταπληκτική έτοιμη κασετίνα ομοιοπαθητικής για παιδιά που δημιούργησες. Οταν είσαι έτοιμη,θα βάλω και link.

Υ.Γ. Η μόνη απορία που μου έχεις αφήσει ακάλυπτη τόσα χρόνια, είναι το θέμα με τα πορτοκάλια.Αλλά δε θα μου τη γλυτώσεις.Θα σε βάλω να μου εξηγήσεις κάποια στιγμή over coffee,στον μέχρι τότε mosquito free κήπο μου…

Y.Γ.2 Σε αυτή την … κατάθεση ψυχής,δε θα μπορούσα φυσικά να παραλείψω ν’ αναφέρω ότι ήσουν η προξενήτρα για τη γνωριμία με το νέο έρωτά μου.Μου ξύπνησες βέβαια άγρια,αρχέγονα ένστικτα.Με μετέτρεψες σε μια αδίστακτη γενοκτόνο που όμοιά της η ανθρωπότητα μόνο την εποχή του ναζισμού είχε γνωρίσει.

Mosquitaire + @ntonia = L.F.E.

@thasasdeiksoego

@dethameineikounoupigiakounoupistonkipomou

Και είπαμε...

Ισως…

Σε κάποιο παράλληλο σύμπαν…

αύριο το πρωί στις 8,θ' ακούω την αγελάδα από το ρολόι να μουγκανίζει...

και θα ξέρω ότι ξεκινάει μια νέα μέρα στη δουλειά...

ΠΑΝΕΥΚΟΛΟ ΚΕΡΑΣΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

Ο αγαπημένος μας σκατζόχοιρος, 

το πανεύκολο κι εντυπωσιακό  χειροποίητο κέρασμα,

σταθερή επιλογή μας για κέρασμα στο σχολείο,

απέκτησε νέο ανανεωμένο λουκ.

Ο,τι έκανα και παλιά,

μόνο που πάνω από το αλουμινόχαρτο τον έντυσα με καφέ γκοφρέ χαρτί,

έβαλα ματάκια, 2 κουμπάκια για μύτη και στόμα,

έντυσα το δίσκο με πράσινο γκοφρέ κι έφτιαξα και την ηλικία μας κολλώντας κουμπάκια και κοχυλάκια.

Κάνουμε Μαθηματικά παίζοντας

Ενα από τα παιχνίδια που έχω μετανιώσει που δεν έπαιξα αρκετά με τον μεγάλο μου όταν ήταν μικρότερος,είναι το super market.Θα ήθελα να τον είχα εξοικειώσει πιο νωρίς με τα νομίσματα.

Ετσι τώρα που και ο μικρός έφτασε σε μια ηλικία που αρχίσαμε να παίζουμε παιχνίδια ρόλων,αγόρασα τελικά μια ταμειακή μηχανή(Aν και στην αρχή το παίζαμε εξίσου επιτυχημένα το παιχνίδι,με "ταμειακή μηχανή" φτιαγμένη από lego.)

Καταρχάς φωτογράφισα ένα ένα όλα τα προϊόντα που πωλούνται στο μαγαζί μας.

Μετά με το πρόγραμμα picmonkey έφτιαξα διάφορα κολλάζ με 5-10 φωτογραφίες και τα πλαστικοποίησα.

Αυτές είναι οι λίστες αγορών μας!

Ετσι όταν "παμε" με τον μικρό για ψώνια δεν αγοράζουμε ότι κι ότι,αλλά εξασκούμε και το μυαλουδάκι μας,ψάχνοντας να βρούμε τα προϊόντα της λίστας.Κι αυτές, είναι πρώιμες μαθηματικές πράξεις.












Για τον μεγάλο έφτιαξα και μια λίστα τιμών.
(Στη φωτό δε φαίνεται,αλλά έχω γράψει τιμές επάνω σε κάθε προϊόν)

Ετσι ανάλογα με το τι έχει αγοράσει ο πελάτης,χτυπάει τις τιμές στη μηχανή.Για να μη βαριέται,δε τον βάζω να κάνει τις πράξεις με το μυαλό,αλλά αυτός ο άτιμος ο πελάτης δεν έχει ποτέ να του δώσει ακριβώς το ποσό...Ολο ρέστα θέλει!!!Ετσι κάνουμε και την εξάσκηση στις πράξεις.

Είναι λίγο ταλαιπωρία η όλη προετοιμασια ζζζζζζζζζζ...

Αλλά είναι μια φορά και αξίζει τον κόπο!

ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΠΡΩΙΝΟ

Χωρίς πολλά λόγια και μακρόσυρτες εισαγωγές,καθώς εντός 5λέπτου το πολύ αναμένω το "μαμάααααα",αυτό που σε τρελαίνει αλλά συγχρόνως κιόλας  σε "τρελαίνει"...ξέρεις εσύ...

Το έφτιαξα χθες μετά από ιδέα που μου έδωσε η φίλη μου η Αλίκη,που ξενιτεμένη στα Αμερικάς  μας μεταφέρει νέες ιδέες.
Δάγκωσα την πρώτη μπουκιά με μεγάλη επιφύλαξη...μα φρούτο πάνω σε ψωμί...;Και ξετρελάθηκα!!!!Αισθανόμουν λες κι έτρωγα λουκουμάδες.Ο μικρός μου το απέρριψε,αλλά σήμερα μεγάλος και μπαμπάς μοιράστηκαν τον ενθουσιασμό μου.Κι έτσι είπα κι εγώ στα γρήγορα να το μοιραστώ μαζί σου.

Πάνω σε φρυγανιασμένο ψωμί έβαλα από το φυστικοβούτυρό μου που είχα καιρό να φτιάξω κι έκανα μια δόση πριν από 2 εβδομάδες.Πανεύκολο.Τρόπος παρασκευής εδώ.Εβαλα και λίγο μέλι και από πάνω εναλλάξ λεπτοκομμένες φέτες μήλο και αχλάδι.Το μήλο μου ταιριάζει γευστικά πιο πολύ,αλλά το αχλάδι του προσθέτει μια πιο ζουμερή γεύση.Τέλος πασπάλισα με κανέλα,σπόρους chia,μιας και τους έχω και περιμένουν να λήξουν κι από πάνω πάλι μέλι.

Δοκίμασέ το και πες μου,αλλά πραγματικά προτείνω να μην παραλήψεις το συγκεκριμένο φυστικοβούτυρο.Φαντάζομαι και με ταχίνι θα είναι εξίσου νόστιμο,αλλά ο συγκεκριμένος συνδιασμός νομίζω το ΑΠΟΓΕΙΏΝΕΙΙΙΙΙΙΙ

Είναι μια πολύ καλή λύση και γι απογευματινό,αντί για γλυκό.

Πολύ καλημέρα σου!

Μαμά ακόμα δεν ακούστηκε,

μόνο κάτι γκαχ γκουχ ανάμεικτα με κάτι τραγουδάκια ξεκίνησαν...

Ωωωωπππ και μέχρι να κάνω μια διόρθωση κάτι ποδαράκια στη σκάλα!!!

Σε χαιρετώ

ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕ ΤΟ ΑΛΛΙΩΣ:Φυλλάδιο του Super Market

Εκτός κι αν γέννησες προχθές,δεν είναι και για σένα κάτι το νέο φαντάζομαι,πως τελικά τα καλύτερα παιχνίδια με τα παιδιά τα κάνει κανείς  με αντικείμενα του σπιτιού που δεν είναι παιχνίδια!
Βλ. αμήχανη στιγμή,όταν η θεία Ευτέρπη έχει ξοδέψει τη μισή της σύνταξη για να πάρει στο βλαστάρι σου ό,τι πιο ακριβό κατάφερε να της προωθήσει η πωλήτρια του παιχνιδάδικου,περιμένει να πάρει γι' "ανταμοιβή" τις φωνές από ένα εκστασιασμένο νήπιο κι εκείνο ασχολείται εδώ και 10 λεπτά με το περιτύλιγμα.Αντε και την κορδέλα...

Βροχερός καιρός τώρα τελευταία και πώς να περάσει η ώρα με τον μικρό Ταρζάν;

Μια ασχολία που αρέσει και στους δυο μας είναι να "ψωνίζουμε" και να "μαγειρεύουμε" με τις βοήθεια των διαφημιστικών φυλλαδίων των super market..
Το μόνο που χρειάζεσαι είναι ένα τέτοιο φυλλάδιο,κάτι που προφανώς έχεις ήδη στον κάδο ανακύκλωσής σου,ένα ψαλίδι και ένας μαρκαδόρος.

Διαλέγουμε τί θα αγοράσουμε,το κυκλώνει με το μαρκαδόρο και μετά προσπαθεί να το κόψει.Ετσι εξασκεί και το χεράκι στο να χρησιμοποιεί μαρκαδόρο και ψαλίδι.Ακόμα δυσκολεύεται,αλλά είναι εκτός των άλλων μια πολύ καλή εξάσκηση για λεπτή κινητικότητα.

Προχθές θέλαμε να "φάμε" μακαρόνια με κιμά.Βρήκαμε τα μακαρόνια,τον κιμά και το τυρί,τα κόψαμε και μετά τα "μαγειρέψαμε".

Κι όλη αυτή η "προετοιμασία" μας κράτησε απασχολημένους κανένα μισάωρο.
Ε...Δεν είπα ότι περνάμε και ώρες με αυτό το παιχνίδι...Αλλά το μισάωρο για εμάς είναι άθλος.

Ο κουφός Βάτραχος

Είναι κάτι άκυρες στιγμές..

σε κάτι άκυρες μέρες...

που βλέπεις το παιδί σου να κατακτά ένα σημαντικό λιθαράκι γνώσης και νομίζεις ότι θα σκάσεις από χαρά και περηφάνια...

Και σκέφτεσαι να το βράσω το σχολείο με τις στείρες γνώσεις και υπόσχεσαι στον εαυτό σου για μια ακόμη φορά να σταματήσεις να χωλοσκάς και να μαυρίζεις την καρδιά σου,για όλα αυτά που ξέρεις ότι δεν του προσφέρει.

Γύρισα αργά,κουρασμένη από τη δουλειά και αντί να τους βρω να ετοιμάζονται για ύπνο,ασχολούνταν με το μπαμπά με το καινούριο παιχνίδι που μας έχει κατακτήσει οικογενειακώς,το Εργαστήρι Μηχανικής που ζήτησε από τη γιαγιά για τα Χριστούγεννα.

Από την αρχή ήθελε να κάνει δικές του κατασκευές,αλλά προσπάθησα να του εξηγήσω ότι για να φτάσει σε αυτό το στάδιο,πρέπει να μάθει κάποιες βασικές αρχές μέσα από τις οδηγίες.Εχουμε φτιάξει ήδη αρκετές και είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον.

"Μαμά φτιάξαμε την επόμενη κατασκευή,αλλά προσπαθούμε τώρα να κάνουμε κάτι δικό μας",μου λέει όλο χαρά.

Πάνω σε μια κατασκευή κάθετης περιστροφής δύο γραναζιών,προσπαθούσαν να φτιάξουν γερανογέφυρα που να λειτουργεί με μοτέρ.Στο τέλος είχαν κολλήσει στο πως να στηρίξουν το μοτέρ.Κάποια στιγμή του λέει ο μπαμπάς "δε γίνεται αυτό που πάμε να κάνουμε,δεν έχουμε τα κατάλληλα κομμάτια,άσ' το,χάλασέ το και φτιάχνε αυτά που λένε οι οδηγίες."

Και παρ' όλο που ο μπαμπάς μας είναι ο αρχιμάστορης που όλα τα φτιάχνει και είναι το μεγάλο πρότυπο,ακούω το γιο μου να του απαντάει "Οχι,δε θα τα παρατήσω,θα τα καταφέρω!"

Και λίγο αργότερα πράγματι κατάφερε.

Χάρηκα τόσο πολύ,τόσο για την ευρηματικότητά του,όσο και για την επιμονή του,που γενικά είναι στοιχείο που λείπει από το χαρακτήρα του.

"Αυτό που έκανες τώρα,ήταν αμφισβήτηση της Αρχής.Πάντα έτσι να είσαι στη ζωή σου!" του είπα γελώντας.Και μετά του διηγήθηκα και την ιστορία του κουφού βατράχου.Αυτή που τα βατράχια αποφασίζουν ν' ανέβουν σε μια ψηλή κορυφή και όλοι τους λένε πως δε θα τα καταφέρουν και τελικά τα καταφέρνει μόνο ένα,που διαπιστώνουν ότι είναι κουφό.

Μετά άρχισε τις προσθήκες,έφτιαξε με τα lego και ανελκυστήρα και κάθε τόσο έλεγε πόσο ενθουσιασμένος ήταν που τα κατάφερε.Και περιμένει αύριο πως και πως να δείξει την κατασκευή του στον "Αρχιπρωτομάστορα" τον παππού του.

Χαλάλι που έχασε μια ώρα ύπνο!

ΠΟΛΛΕΣ ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ 2017