Ω,αγοράκια μου,δε θα καταλάβετε ποτέ για ποιο πράγμα σας μιλάω.

Μια σκέψη μου έχει κολλήσει από χθες που ξέθαψα το παλιό μου cd με τα greatest hits των Chicago…(Οι μουσικές μου επιλογές ήταν κάπως εκτός εποχής πάντα…)

Ετσι είναι αυτές οι ιδέες,σου κατεβαίνουν στο μυαλό και σε κλωθογυρίζουν.

Ω, μικρά μου αγοράκια…

Πόσο κρίμα…

Πόσο τέλειο μα και συγχρόνως πόσο κρίμα, να μεγαλώνετε  στην εποχή του youtube και του shazam…

Δε θα το νιώσετε ποτέ αυτό το συναίσθημα…

Δε θα δεθείτε ποτέ ολοκληρωτικά με ένα τραγούδι…

ΤΟ τραγούδι που μπορεί να το έψαχνες μήνες ή και χρόνια.

Δε θα μάθετε πώς είναι ν’ ακούς ραδιόφωνο,απαραίτητα με μια κασέτα  stand by,για να (αντι)γράψεις τα αγαπημένα σου κομμάτια.

Δε θα μάθετε πώς είναι να ελπίζετε  ότι θ’ ακούσετε τον παραγωγό να λέει το όνομα του τραγουδιού.

Τι ταχύτητα μπορείς να αναπτύξεις όταν είσαι στο σαλόνι και ακούς αυτό το τραγούδι που το έψαχνες τόσο καιρό και το κασετόφωνο είναι στο δωμάτιό σου…Ναι,αυτό πρέπει να είναι.Σίγουρα αυτή η  εισαγωγή ταιριάζει.Και ουρλιάζεις και πετάγεσαι και τρέχεις και τρομάζεις τη μάνα σου που σου τα χώνει μετά,αλλά πόσο μα πόσο δε σε νοιάζει…

Γιατί,ΝΑΙ, αυτό ήταν!

Και να έχεις στη μια κασέτα ένα μισο ρεφραίν.Την επόμενη φορά να προλαβαίνεις και το δεύτερο κουπλέ μέσα σε κάτι παράσιτα του διπλανού σταθμού…Κι όταν τελικά το προλαβαίνεις από την αρχή,ο Γκαραβέλας (τι είπα τώρα!) να μη βάζει γλώσσα μέσα.

Ω, πόσες ατελείωτες ώρες να ακούμε ξανά και ξανά για να γράψουμε τους στίχους.

Κάτι Αγρινιώτικα καλοκαίρια,η Σαρδέλα κι εγώ…ανάμεσα στις προπονήσεις…με ένα walkman κι από ένα ακουστικό στο αυτί η καθεμιά…και τον Κολέτσο να μας κοροϊδεύει για τα “je t’ aime” που ακούμε.

Κι αυτή η λέξη που δεν καταλαβαίνεις,να σε παιδεύει για χρόνια και να σου αποκαλύπτεται τελικά δεκαετίες μετά,απλά πατώντας στο google τον τίτλο του τραγουδιού και τη λέξη lyrics…(much…much έλεγε...τόσο απλό…να μη μπορώ να το καταλάβω με τίποτα…much)

Για εμένα ΤΟ τραγούδι...

Aυτό που θα έπαιρνα ρε παιδί μου στο έρημο νησί αν έπεφτα ναυαγός και μπορούσα να επιλέξω μόνο ένα τραγούδι…

καταλαβαίνεις…

είναι το

I don’t want to live without your love, των Chicago .

Και ,όχι , δεν ήταν μέσα στο cd με τα  greatest hits,τσάμπα η απερίγραπτη χαρά που είχα πάρει όταν το είχα ανακαλύψει στο δισκάδικο.Μου πήρε χρόνια να το βρω,μου είχε γίνει εμμονή.Δε σήμαινε κάτι για εμένα,δεν το είχα συνδυασμένο με κάποιον άνθρωπο ή κάποια κατάσταση.Στο κάτω κάτω ήμουν ακόμα στο δημοτικό όταν έτυχε να το πρωτοακούσω.

Για χρόνια,το μόνο που είχα ήταν ένα ρεφραιν.Οταν το πέτυχα σχεδόν από την αρχή…

Ω, αγοράκια μου, δε θα καταλάβετε ποτέ για ποιο πράγμα σας μιλάω.

Αλλά τι να κάνουμε.

Από την άλλη ζείτε στην εποχή που ερωτεύτηκα το τραγούδι από τη διαφήμιση της Fiat,προ Shazam μιλάμε,το 2005,γκούγκλαρα τις λέξεις add,fiat,song και μέσα σε δευτερόλεπτα έφτασα στο πολυπόθητο Meravigliosa Creatura.

Πώς θα μπορούσε όμως να μπει στο πετσί μου έτσι εύκολα που το απέκτησα...

Ω, αγοράκια μου, δε θα καταλάβετε ποτέ για ποιο πράγμα σας μιλάω.

Υ.Γ. Καταραμένο youtube …Είδα χθες το βίντεοκλιπ ΤΟΥ τραγουδιού μου…Νομίζω ότι μου το κατέστρεψε για πάντα,τόσο άκυρο που είναι…Ακόμα γελάω.

Τέτοιο Τιτανικό είχα να πάθω από τότε που είδα  ότι στο «All out of love»(Air Supply) η δεύτερη φωνή δεν είναι γυναίκας.