Με το δεύτερο παιδί,κατανοώ καλύτερα και αποδέχομαι σημεία του χαρακτήρα του πρώτου

Κωνσταντίνου και Ελένης χθες και τα σχολεία κλειστά,γιατί η εκκλησία μας,ο Αγιος Γίαννης,γιορτάζει...

Ναι,ναι καλά διάβασες εσύ,σωστά το έγραψα κι εγώ!

Αγιος Ιωάννης η εκκλησία.

Κωνσταντίνου και Ελένης εορτή κι αργία...

Τα εγκαίνια της εκκλησίας είχαν γίνει 21 Μαΐου σου λέει.

Βέεεεεβαια.

Οπότε τί ποιο λογικό απ' το να γιορτάζει τότε...

7 Ιανουρίου...Μα ημερομηνία είναι αυτή...;Χειμωνιάτικα μέσα στο κρύο...Πώς θα κάνουμε πανηγύρι...Είναι και τα Φώτα στις 6...

Ενώ το Μάιο...Χαρά Θεού...Τα πουλάκια θα τιτιβίζουν...Οι μέλισσες θα βουίζουν...Τα χελιδόνια θα πετάνε γύρω γύρω...

Κάπως έτσι έχω φανταστεί το σκεπτικό τους...

Αααααργία λοιπόν και είχα πει στο Γιοκαρίνο μου ότι θέλω να κάνουμε κάτι ξεχωριστό.

Αφού προσπάθησα ανεπιτυχώς από την προηγουμένη με διάφορους φίλους να κανονίσω συνάντηση,σκέφτηκα abort plan και του είπα ότι είχα μια ιδέα.

Να πάμε στην παραλία με μια σακουλίτσα και γάντια,να μαζέψουμε σκουπίδια.

(Είχα δει μια κυρία να το κάνει προχθές και με ενέπνευσε...Θα σου πω άλλη ώρα)

Τα συμφωνήσαμε λοιπόν και κοιμηθήκαμε.

Το πρωί έρχεται στο κρεβάτι και μου λέει:

Να σου πω κάτι;Είχαμε πει σήμερα να κάνουμε κάτι ξεχωριστό...Τώρα το να μαζεύουμε σκουπίδια ξεχωριστό είναι;;;

Με έπιασαν τα γέλια.

Ξεχωριστό είναι,του λέω,γιατί θα κάναμε κάτι σημαντικό,αλλά δίκιο έχεις...!Μπορούμε να το κάνουμε μεθαύριο που πάλι σχολάς νωρίς.

Μμμμμμμμ...

Τετάρτη και Παρασκευή σχόλασμα στις 12μιση αντί τις 4 γιατί η μία δασκάλα είχε άδεια,Πέμπτη κλειστό λόγω αργίας.Λόγω _______ίας,θα έλεγα εγώ...(Βρες  τη λέξη μόνος σου).Την επόμενη Τρίτη πάλι κλειστά γιατί οι εκπαιδευτικοί ψηφίζουν, την άλλη Δευτέρα αργία λόγω Αγίου Πνέυματος.

Προσπαθώ να μπω στο κυρίως θέμα,αλλά βλέπεις τραβάω ζόρια η δόλια μάνα!

Εν ολίγης είπα να τα πάω Αττικό Πάρκο.

Αν είσαι γονιός (διόρθωση,αν είσαι μάνα) μπορείς να φανταστείς τί προετοιμασία θέλει να λείψεις για ώρες από το σπίτι,πέρα από την ώρα του μεσημεριανού, με ένα νήπιο και ένα μωρό.Και να μην έχεις κάνει προεργασία από την προηγούμενη μέρα.Αν δεν είσαι μάνα και να σου το περιγράψω δε θα καταλάβεις,οπότε προσπερνάω αυτό το στάδιο.

Φτάνουμε Αττικό Πάρκο και καθώς παρκάρω πάω να πάθω αποπληξία,γιατί θυμάμαι ότι δεν έχω το καρότσι στο αυτοκίνητο.(Πρέπει να είχα όλο το νοικοκυριό,εκτός από το καρότσι).Πάλι καλά τους ρώτησα και είχαν να μου δανείσουν.

Η πρώτη επίσκεψη του μικρούλη μου λοιπόν στον Ζωολογικό Κήπο.

Δεν είχα πολλές βλέψεις,ενός έτους παιδί.Ηξερα από το πρώτο,σα χθες το θυμάμαι. 1μιση έτους,να είμαστε μπροστά από τους ρινόκερους και να είναι σκυμμένος στο χώμα και να μου λέει "μυμίγκι".

Στη δεύτερη επίσκεψη ένα χρόνο μετά,τον ρώτησα φεύγοντας "ποιο ζωάκι σου άρεσε πιο πολύ?" και μου απάντησε απαξιωτικά "εμένα τα αυτοκίνητα μου αρέσουν".Από όλο τον ζωολογικό είχαμε κολλήσει στα λιοντάρια γιατί είχαν πρωτοβάλει το τζιπ απ έξω.
Money down the drain που λένε και οι φίλοι μας οι Αγγλοι. 

Τελικά ο μικρός κοίταζε με τόσο ενδιαφέρον και απορία τα ζώα...

Τα έχασα.

Σίγουρα δεν καταλάβαινε και πολλά,αλλά όλα αυτά που έβλεπε του κινούσαν το ενδιαφέρον.

Στην παιδική χαρά που έχει, κοίταζε ενθουσιασμένος τα άλλα παιδάκια(ο άλλος δεν το έκανε ποτέ),γέλαγε στην κούνια και είχε βαλθεί το "θρασσύτατο" πλάσμα που δεν περπατάει καν,να σκαρφαλώσει σε κάτι σχοινιά!

Καλά, ήμουν τόσο χαρούμενη.

Πόσες διαφορές παρατηρώ ήδη από τώρα στα δύο παιδιά...

Κάποια νέα πράγματα μου αρέσουν και κάποια όχι.

Και τελικά συνειδητοποιώ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ότι δε μπορείς να τα έχεις όλα.

Ολα αυτά τα "γιατί να μην..." που σκέφτομαι κατά διαστήματα για τον μεγάλο μου.
Γιατί να μην του αρέσει η παιδική χαρά και ο παιδότοπος;Να μην του αρέσει να σκαρφαλώνει,να κρεμιέται σαν το κατσίκι...
Γιατί να του λέω θέλεις να πάμε για πατινάζ,θέλεις να πάμε για περπάτημα στο βουνό και να μου λέει όχι;
Γιατί να μην του αρέσει (προς το παρόν) κάποιο άθλημα;
Γιατί να πρέπει τα πάντα να περιστρέφονται γύρω από το φαγητό;

Απ' την άλλη βέβαια...
Κοιμήθηκε σερί 2μιση μηνών και δεν έχω ξενυχτήσει ποτέ.
Τρώει τα πάντα με ευχαρίστηση.
Δεν έχω ανησυχήσει ποτέ ότι θα κάνει κάποια τρέλα,κάτι επικίνδυνο.

2μιση ετών βγαίναμε έξω με φίλους,καθόταν στο τραπέζι και συζητούσε κανονικά (οκ,από σκοπιά γλώσσας και ροής,όχι θεματολογίας) με τους ενήλικες.

Αν τον ακούσεις να μιλάει,θα σου πέσουν τα σαγόνια.Και δεν το λέω εγώ, η μάνα κουκουβάγια.Εμένα πλέον δε μου κάνει εντύπωση.Βασικά μέχρι να πάει σχολείο που δεν είχα μέτρο σύγκρισης,δεν το καταλάβαινα τόσο πολύ.

Δε φοβήθηκα ούτε στιγμή ότι θα κάνει κακό στο μωρό κι ας ήταν το πρώτο παραχαϊδεμένο παιδί της παρέας.Είναι πάντα πολύ προσεκτικός με τα μικρότερα παιδιά και έχει σχεδόν αντίληψη ενήλικα σε θέματα κινδύνου. 

Ο άλλος,τον βλέπεις από τώρα,είναι βουρ και φύγαμε.

Δείχνει ότι θα του αρέσουν όλα αυτά τα "γιατί να μην...;"

Και παρ' όλα αυτά είμαι σίγουρη ότι πολλές φορές θα σκεφτώ

 "γιατί να μην είναι πιο πολύ σαν τον αδελφό του...;"

Μου αρέσει που είναι τόσο διαφορετικοί.Περιμένω με λαχτάρα να ζήσω και την άλλη πλευρά.Και πραγματικά εκτιμώ το μάθημα ζωής που παίρνω.

Καταλαβαίνω καλύτερα ότι δε μπορεί ένας άνθρωπος να τα έχει όλα.
Ούτε μπορούν τα παιδιά μας να έχουν τα ίδια γούστα με εμάς.
Καταλαβαίνω καλύτερα αυτό που μου λέει τόσα χρόνια η φίλη μου η Ελένη.
Οτι εγώ εχω το πρόβλημα που στεναχωριέμαι,όταν εκείνος σε ένα πάρτυ σε παιδότοπο,θα κάτσει σε μια καρέκλα και θα παρατηρεί τα άλλα παιδιά που τρέχουν.

Το ότι μου άρεσε εμένα σαν παιδί να κρεμιέμαι σαν τη μαϊμού ανάποδα στα μονόζυγα και τα δέντρα,δε σημαίνει ότι είναι το "φυσιολογικό".
Ολοι κάπου είμαστε χαρισματικοί,έχουμε κλίση,όπως θες πες το και κάπου όχι.

Κι αυτό,μας κάνει

ΜΟΝΑΔΙΚΟΥΣ!