Secret Garden in Full Bloom...

 Αφού διάβασα το Μάθημα της Μαρίας...
είπα να σε ξεναγήσω κι εγώ στο δικό μου πολύχρωμο Κόσμο...

Πάρε τον καφέ σου και έλα!




Μπήκε η Ανοιξη και όλα τα φυτά είναι μες στο κουτσομπολιό και την αναστάτωση...




Τσακώνονται για το πιο είναι πιο όμορφο.

Η αρμπαρόριζα κοροϊδεύει τη λεβάντα,γιατί δεν έχει βγάλει ακόμα λουλούδια...

Μια παρέα παχύφυλλων και κάκτων λιάζεται

μα δεν κάνει παρέα αυτό τον κάκτο...



Μου αρέσουν οι κάκτοι και τα παχύφυλλα,γιατί είναι ολιγαρκή.



Το μόνο που θέλουν είναι λίγο νερό...



 και φυσικά Ηλιο, που επιτέλους μας έκανε τη χάρη να μας επισκεφτεί.

" Μη με πλησιάσεις!Από μακριά οι φωτογραφίες!"
(Α πα πααα...Τέτοια αναίδεια,ούτε το Τριαντάφυλλο του Μικρού Πρίγκιπα...)

Κι ενώ ο Αθάνατος χλευάζει τους θνητούς...

...το λιοντάρι ξεκουράζεται και μαζεύει δυνάμεις για το βραδινό κυνήγι.

Το Τσίκα παίζει κρυφτό,μα κανένας δεν το ψάχνει.

Η Υπομονή Νο2 βρήκε πάλι τη θέση της για να μου θυμίζει τη γιαγιά μου.

Η Νο1 κάηκε πριν από χρόνια με ένα χιονιά...

Ο Πάπυρος χορεύει μπροστά από το Πελαργόνι για να το σαγηνεύσει...

Το Γιούκα προσπαθεί να κλέψει την παράσταση από το Πολύγαλο

Η Κουτσουπιά...




 έχει όρεξη για ζωγραφική και σαν άτακτο παιδί προσπαθεί να βάψει τις πλάκες μας μωβ...

Ποιος μπορεί να της κρατήσει κακία με τέτοιο ταλέντο...;

Στο Βοτανόκηπο...

Ο Απήγανος τα λέει με την Αρμπαρόριζα. 

Το Δενδρολίβανο προσπαθεί να συνέλθει από το περσινό κλάδεμα(#petsokopiasma.Ναι ναι, ο Στρατηγός εκτελεί και χρέη κηπουρού/ενίοτε χασάπη.Είναι να μην αρχίσει να κόβει)

Επιτέλους το Μελισσόχορτο πήρε τα πάνω του...

Το Solanium αρχίζει δειλά να ανθίζει και να επιβάλλει την παρουσία του στην κλίκα των Βοτάνων.

Η Αρτεμισία με τα ασημένια φύλλα ετοιμάζεται να ανθίσει κι αυτή

Να και η Στέβια,πάει να ξεμυτίσει

Ο Δυόσμος έχει μεταναστευτικές βλέψεις... 

Το Θυμάρι διαγωνίζεται με το Φασκόμηλο για το ποιο δίνει πιο ωραία γεύση στις πατάτες φούρνου,μα έρχονται ισοπαλία! 

"Οχι δε θα φωτογραφίσεις πάλι την Αρμπαρόριζα" φωνάζει η...μα να ξεχνάω πάντα πως τη λένε...θα τη θυμηθώ και θα επανέλθω!
(Μπράβο βρε συ Ελένη,Μυρτιά!Ολο Λυγαριά τη φωνάζω και παρεξηγείται!)

Η Ρίγανη φουντώνει πυρετωδώς γιατί η εποχή της χωριάτικης σαλάτας πλησιάζει 

2 κίτρινα αγριολούλουδα φύτρωσαν ανάμεσα στο Θρούμπι για να του δώσουν λίγο χρώμα.

Η Λουίζα προσπαθεί να καλοπιάσει το Πελαργόνι,για να έχει κι αυτή λίγο χρώμα. 

Η Δάφνη κρύβεται από τον Απόλλωνα πίσω από τους πυρσούς.

Το Δίκταμο αναρωτιέται γιατί δεν είναι παρέα με τα άλλα βότανα,αλλά νιώθει περήφανο δίπλα στις αχιβάδες και το ανθισμένο Γεράνι.

Το Λεμονοθύμαρο που το χα για χαμένο,αρχίζει να πετάει φυλλαράκια,ανάμεσα από αγριόχορτα.Οταν πάρει τα πάνω του,θα πάρει κι αυτό μέρος στο διαγωνισμό για τις πατάτες φούρνου.

Λίγο παραπέρα η Συκιά ποζάρει σα γλυπτό του Χαλεπά...  

ενώ οι Κάλλες το παίζουν όμορφες...

...στις Αμαριλίδες.

Ενα σαλιγκάρι φακίρης...

κοιμάται πάνω σε ένα κακτοειδές,σκέτο έργο τέχνης!

Προς τα πού φυσάει;Εδώ που με βάλατε πώς να σας το πω;!

Το Τσίκα τώρα παίζει κλέφτες κι αστυνόμους.Μπήκε από μόνο του φυλακή...
Θα συγκινηθεί κανείς;

Η Αμυγδαλιά προσπαθεί να αγκαλιάσει ένα Πελαργόνι.

ενώ Ηλιος ξεπροβάλει ανάμεσα από τα φυλλώματά της...

...τα οποία γέρνουν από το βάρος των αμυγδάλων.Κρίμα που κατά πάσα πιθανότητα θα μου τα καταστρέψει πάλι η μελίγκρα και θα μείνω με τη γλύκα.

Εγώ θα παριστάνω το αντίβαρο...

Ο Ινδικός Ιβίσκος που δεν έχει πολλές δουλειές μέχρι το Σεπτέμβριο όπου ανθίζει,δίνει κουράγιο στην Αλόη που περνάει το σοκ της μεταφύτευσης.

Το Ακάνθινο Στεφάνι κάνει παρέα με το "Τρελιάρικο",που τυχαία σε ένα βιβλίο με φυτά έμαθα πως το λένε Φυλλόκακτο.

Εχει τόσο θράσος μάλιστα,που πήγε και ρίζωσε στη γλάστρα του Στεφανιού κι από εκεί το γύρισε σε αναρριχητικό!

...μα είναι απίστευτο,αλλά ακόμα και στο βιβλίο δίπλα δίπλα είναι!
Να δεις που κάτι παίζει τελικά!!!

Τώρα μένει να μάθω πως λένε το άλλο Τρελιάρικο.

 Ηρθε να μου κάνει παρέα και ο πιο χαδιάρης Κεραμιδόγατος,το γνωστό "Μιξεράκι".(Πως λέμε ο κουφός αν δεν τ' ακούσει τα ταιριάζει...Ετσι και τα παιδιά,αν δεν τα θυμούνται τα ταιριάζουν.Ετσι από "Μοτεράκι",λόγω του ακατάπαυστου γουργουρητού  του,μετονομάστηκε σε Μιξεράκι,εφεύρεση του γιου μου.)

...και ο Κεραμιδόσκυλος,όπου κάτι τον τσίμπησε μάλλον και του πρήστηκε το μάτι.

Εσύ Γαρυφαλλάκι πώς βρέθηκες εκεί μέσα;

Ξύλο,Πηλός,Μάρμαρο,Βότσαλο.
Αψυχα υλικά που δίνουν όμως Ζωή στον Κήπο.




Εκεί που κάνω να φύγω ακούω μια φωνή...

"Εμείς μπορεί να μην ανθίζουμε,αλλά είμαστε εξίσου όμορφες χειμώνα-καλοκαίρι",
λένε οι κροκάλες.

Δίκιο έχουν...

Τελείωσε ο καφές σου;

Ελπίζω να έφτασαν μέχρι εσένα κάποια από τα αρώματα του Κήπου μας.

 Θα κλείσω πάλι με την ίδια φωτογραφία σε άλλο κροπάρισμα γιατί δεν τη χορταίνω...