Αποστολή:Βγάζω τη (βραδινή) πάνα

Για να πω την αλήθεια,τώρα στο δεύτερο δε θα τρελαθώ τόσο πολύ...

Οταν ο Λοχαγούλης πήγε 2,μας έπρηζαν  διάφοροι ότι άντε, και πρέπει τώρα να βγάλει την πάνα,τώρα που είναι καλοκαίρι,άργησε(...!) και τέτοια όμορφα.

Τον έβαζα στο γιογιό να κάααααθεται,μιλάγαμε,λέγαμε παραμύθια.Απ' όλα μου έχει μείνει η Αλεπού με τα Σταφύλια και το Honda,δική μου version του γνωστού μύθου του Αισώπου,με την (απαραίτητη) προσθήκη αυτοκινήτου για να προκαλέσω το ενδιαφέρον του και επί της ευκαιρίας το παράλληλο μάθημα κυκλοφοριακής αγωγής,ότι όταν περνάμε το δρόμο,κοιτάμε πρώτα.Ασε σου λέω,τα πάντα όλα!Δεν έχω παράπονο...Τουλάχιστον δεν είχα να καθαρίζω...Το γιογιό πεντακάθαρο έμενε! Και μόλις σηκωνόταν, τα έκανε επάνω του.Και νάααα οι τσακωμοί,γιατί η κεφάλα μου δεν είχε καταλάβει ότι το παιδάκι δεν το έκανε επίτηδες κι ότι απλά δε μπορούσε να συνηθίσει να τα κάνει καθιστός.Τελικά με λίγα πισογυρίσματα μέχρι το χειμώνα είχε μείνει μόνο η βραδινή πάνα.Οταν άρχισε να έχει αρκετά στεγνά βράδια,είπα να έχουμε λίγη παρακίνηση .Φτιάξαμε μαζί το "συμβόλαιο" της φωτογραφίας.Ο στόχος ήταν δέκα βράδια σερί.Κάποια στιγμή με λίγο κλέψιμο/βοήθεια το πήρε το αυτοκινητάκι.Στην επόμενη δόση είχε έπαθλο να πάμε εκδρομή στο εξοχικό των παππούδων που του αρέσει πολύ.

Είχε βοηθήσει αρκετά γενικά αυτό το σύστημα.Μάλιστα για κάποιο διάστημα,πανω από μήνα την είχε κόψει.Και μετά για κάποιο λόγο στα μέσα Σεπτεμβρίου,ότι είχαν αρχίσει οι κουβέρτες,άρχισε πάλι να βρέχεται.Μια,δυο,τρεις,είπαμε με τον άντρα μου δεν είναι κατάσταση αυτή και του ξαναβάλαμε πάνα.

Ακούω κάτι σαδομαζοχιστικά του τύπου "βάζω ξυπνητήρι κάθε τρεις ώρες και το πάω τουαλέτα" και πραγματικά δεν ξέρω ποιον λυπάμαι πιο πολύ,τη μαμά ή το μικρό.

Ο δικός μας ήταν εντελώς αρνητικός. Δεν ήθελε να τη βγάλει.Οπότε τον αφήσαμε.Το απίστευτο ήταν ότι 2-3 εβδομάδες αφότου σταμάτησα να το συζητάω,άρχισε πάλι να βγάζει τη νύχτα στεγνός.

Παρ' όλα αυτά συνέχιζα να του τη βάζω κανονικά.Κατά διαστήματα τον ρωτούσα αν ήθελε να τη βγάλουμε,αλλά δεν ήθελε καθόλου.

Αυτό που έκανα τελικά,ήταν να του βάζω ένα βρακάκι και από πάνω την πάνα.Κάποια στιγμή μετά από μήνες ξέχασα να του βάλω.Το θυμήθηκα το επόμενο βράδυ και επίτηδες πάλι δεν έβαλα.Το πήρε χαμπάρι 3 βράδια μετά.(Επειδή κοιμόταν και τα μεσημέρια χωρίς,δε του χτύπησε αμέσως καμπανάκι.).Με ρώτησε "πάνα δε θα βάλουμε;" Του απάντησα "Πάνα;Που τη θυμήθηκες;Τόσα βράδια κοιμάσαι χωρίς!'

Κι αυτό ήταν!

Τελικά (στερνή μου γνώση να σ' είχα πρώτα) κατάλαβα ότι το κάθε παιδί έχει τη δική του στιγμή που είναι έτοιμο.

Μην αφήνεις να σε τρελαίνει κανένας

 (για να μην τρελαίνεις και εσύ αυτό....)