ΠΕΡΙ ΠΑΝΑΣ Ο ΛΟΓΟΣ...

Ανάσταση...

Ο,τι κι αν αντιπροσωπεύει αυτή η λέξη για τον καθένα μας,νομίζω η Ανοιξη είναι η κατάλληλη εποχή να τη νιώσουμε.

Ρίχνοντας μια ματιά γύρω μας και ανοίγοντας τα πνευμόνια μας,νιώθουμε να γινόμαστε κομμάτι αυτής της Αναβίωσης γύρω μας.

Πολλές ευχές από πλευράς μου λοιπόν και να μοιραστώ μαζί σου και μια προσωπική "Ανάσταση" που βίωσα νωρίτερα αυτή την εβδομάδα,όπου άλλαξα την τελευταία πάνα της ζωής μου ως μάνα!

Το γράφω αυτό,γιατί ευελπιστώ μετά από πολλά χρόνια,παρ' όλο που ώς αγορομάνα κατά πάσα πιθανότητα θα είμαι η "κακιά πεθερά", να έχω τη χαρά να αλλάζω πάνες σε εγγόνια.

Ο μικρός μου γιος,λίγο πριν κλείσει τα 4 χρόνια του,αποφάσισε επιτέλους πως μπορεί να κάνει τα κακάκια του στην τουαλέτα και δε χρειάζεται να μου τα αφήνει δωράκι.

Οι φίλες μου με μισούν.Τα παιδιά μου τρώνε τα πάντα και από 2 μηνών κοιμούνται ρολόι με απογευματινούς ύπνους της τάξεως των 3 ωρών.Ο μεγάλος όχι πλέον,αλλά μέχρι 5 χρονών κοιμόταν έτσι μέχρι το απόγευμα και μετά κανονικά 9-9μιση το βράδυ πάλι νάνι.Με το θέμα πάνας όμως και με τα δυο παιδιά ζορίστηκα.Δε θα κάτσω να αναλύσω τα λάθη που έκανα με τον πρώτο.Πώς τον ζόρισα γιατί στα 2 του "είχε έρθει η ώρα να βγάλει τις πάνες" και πώς ενώ κάποια βήματα μέσα από την πίεση τα κατάφερε,με τι προσωπικό κόστος δε θα το μάθω ποτέ, τη βραδινή την έβγαλε πολύ αργά,όταν εκείνος ήταν έτοιμος κι ας φορούσε από μέσα βρακάκι που για μήνες το έβγαζε καθαρό.

Θα μιλήσω για τα λάθη που ΑΠΕΦΥΓΑ στον δεύτερο.Κι ας είχε "πάει κι αυτό 2 και τώρα που είναι καλοκαίρι πρέπει να βγάλει την πάνα".Στα 2 δεν ήταν έτοιμο κι έτσι μετά από μερικές προσπάθειες το άφησα ήσυχο.Στα 3 που πάλι ήταν καλοκαίρι αρκετά εύκολα πέταξε όλες τις πάνες,ακόμα και του βραδινού ύπνου, εκτός από όταν ήθελε κακά.Τότε μου την έφερνε και την ήθελε οπωσδήποτε γιατί αλλιώς δε μπορούσε,όπως μου έλεγε.Στα τριάμιση μια μέρα αποφάσισα πάλι ότι αυτό ήταν και ο καημένος ταλαιπωρήθηκε 3μιση μέρες,μέχρι που τελικά τα έκανε επάνω του.

Και είπα ΟΧΙ ΑΛΛΟ!

Οταν το παιδί είναι έτοιμο,τότε θα τη βγάλει.

Ετσι κι έγινε.Πριν λίγες μέρες,ένα πρωί είπε στο μπαμπά του θα τα κάνω στην τουαλέτα.Δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία γιατί το είχε ξαναπεί.Κάθε τόσο με τον τρόπο του τελικά προσπαθούσε.Απλά επειδή καθόταν κι αμέσως μετά έλεγε "δε μπορώ" εμείς θεωρούσαμε αμελητέα αυτή την προσπάθεια.Λάθος μας.

Βοήθησε και το γεγονός ότι είχε περάσει ένα υψηλό πυρετό και ήταν ολίγον ζουμάκι και....ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ.Την επόμενη φορά που μου έφερε την πάνα,του είπα "Τι;Αφού τώρα έμαθες!"

"Μα εκείνα ήταν μαλακά"

"Ακόμα θα είναι" του είπα,τα ξανακατάφερε και όλο αυτό βοήθησε το μυαλό του να ξεκολλήσει από το "δε μπορώ" και η πάνα είναι για εμάς παρελθόν.

Γι' αυτό προς όλες τις μανούλες εκεί έξω που ψάχνουν για τρόπους να κόψουν την πάνα και συστήματα επιβράβευσης(Τα έκανα κι εγώ...Είχα ανεβάσει και ποστ τρομάρα μου...)

Ακου μόνο το παιδάκι σου!

Κι ας λέει η γιαγιά ότι μεγάλωσε και πρέπει να βγάλει την πάνα...

Κι ας την έβγαλε το παιδί της γειτόνισσας πριν ακόμα γεννηθεί...

Κι ας φεύγουν τα 10ευρα στα σκουπίδια...

Κι ας είχες διαβάσει στο Αττικό Πάρκο ότι μια πάνα κάνει 450 χρόνια να λιώσει

(Γεγονός που αν το σκεφτείς σημαίνει ότι καμιά πάνα δεν έχει λιώσει ακόμα και τα κακάκια όλων μας βρίσκονται ακόμα εκεί έξω 40 χρόνια μετά!)

Κι ας διαμαρτύρεται η μύτη σου,το στομάχι σου και όλο σου το ΕΙΝΑΙ,ότι είναι η τελευταία φορά που το κάνεις αυτό!

Κάνε Υπομονή!

Δώσε του το χρόνο του και θα έρθει και η δική σου 

ΑΝΑΣΤΑΣΗ