Ενα γλυκό ποιηματάκι για Καληνύχτα

"Μα η μέρα σαν τελειώνει και ο ήλιος πάει να πέσει,

τότε πιο πολύ απ' όλα ένα πράγμα μου αρέσει.

Να χωθώ σε μια φωλίτσα,μια ζεστή γλυκιά αγκαλίτσα,

που ίσα ίσα με χωράει,κι εκεί γίνομαι

ΜΠΑΛΙΤΣΑ."

(Από το βιβλίο Γουόμπατ η Μπαλίτσα/Sometimes I Like to Curl Up in a Ball.Vicky Churchill)

                                                                                                                                            .

                                                                                                       

                

Αυτό το τετράστιχο λέμε τα βράδια μαζί με το γιο μου όταν ξαπλώνει για ύπνο, από τότε που ήταν 2 χρονών.Τώρα τελευταία το έχουμε ψιλοξεχάσει βασικά,αλλά κατά διαστήματα το λέμε.Ανάλογα τη διάθεση μάλιστα,αλλάζουμε τη μπαλίτσα σε σταλίτσα,πασχαλίτσα,σαυρίτσα,μπουρμπουλίτσα και ότι άλλο μας κατέβει.

Δέν είναι τέλειο;!

Εχεις κι εσύ πρόβλημα να βρεις ένα παιδικό βιβλίο που να αξίζει,ή εγώ είμαι περίεργη;

Εκτός από τα βιβλία του Τριβιζά που του έχω αδυναμία από παιδί,δύσκολα βρίσκω κάτι να μου αρέσει.Οταν άρχισα να πρωτοδιαβάζω με το γιο μου,είχα εκνευριστεί τόσο πολύ, που αποφάσισα να του γράψω ένα δικό μου βιβλίο.Με δύο μεγάλους εκδοτικούς Οίκους μάλιστα είχε φτάσει κοντά στην έκδοση,αλλά δυστυχώς στις μέρες μας... 

Κάποια στιγμή ίσως σου μιλήσω για το βιβλίο μας.

Ο Ουόμπατ είναι από τις μεγάλες μου ανακαλύψεις.Κείμενο που σου αφήνει μια γλυκιά αίσθηση με όμορφη εικονογράφιση.Το αστείο είναι ότι το είχα πάρει από το καλάθι ενός σούπερ μάρκετ,που σε εβδομαδιαίες προσφορές κατά διαστήματα φέρνει και βιβλία για παιδιά.Το πιο απίστευτο είναι πως είναι μεταφρασμένο και παρ΄όλα αυτά αξίζει.(Αυτό που στα μεταφρασμένα, όλα γίνονται υποκοριστικά για να μπορούν να βγάλουν ομοιοκαταληξία...μου έρχεται να ουρλιάξω!!!)

Με απλό στίχο περιγράφει την ημέρα του Ουόμπατ,(το οποίο είναι ζωάκι που όντως υπάρχει,στην Αυστραλία, αν δεν κάνω λάθος)ο οποίος τρέχει,παίζει με τις λάσπες,κρύβεται,διασκεδάζει,αλλά στο τέλος της ημέρας,πάει και κουλουριάζεται στην αγκαλιά της μαμάς του για να κοιμηθεί.

Ενώ είναι απλά γραμμένο,πιστεύω αυτά που λέει αφορούν πιο πολύ τους γονείς,παρά τα παιδιά.Εμένα κυρίως 2 στροφές με έκαναν να σκεφτώ.

 Ωρες ώρες πώς μ' αρέσει  και τσιρίζω και ουρλιάζω.

 Μα δεν είμαι θυμωμένος.Τη φωνή μου εγώ θαυμάζω.

Πόσες φορές δε μαλώνουμε τα μικρά μας,να σταματήσουν να τσιρίζουν άσκοπα.Το χουν ανάγκη όμως προφανώς.Δεν είναι δικό τους πρόβλημα που επειδή έχουμε ένα κεφάλι καζάνι από την καθημερινότητα,δεν αντέχουμε να τα ακούμε.

Και το αγαπημένο μου: 

Ωρες ώρες δεν κουνιέμαι,σαν το δέντρο ρίζες βγάζω,

οι άλλοι τρέχουν,οι άλλοι παίζουν,μα κι εγώ διασκεδάζω.

Για μένα όταν το διάβασα ήταν αποκάλυψη...

Το μόνιμο μαράζι μου.

Ο γιος μου στα πάρτυ κολλημένος επάνω μας.Κι όμως έχει τύχει να φύγουμε από πάρτυ που δεν το κούνησε ρούπι από δίπλα μας και στο αυτοκίνητο να μας πει  "δεν έχω πάει σε πιο ωραίο πάρτυ".Και μένουμε κάγκελο με τον άντρα μου.Την επόμενη μέρα μάλιστα περιέγραφε με λεπτομέρειες στη γιαγιά του τί έκαναν τα παιδάκια.

Αβυσσος η ψυχή των παιδιών λοιπόν και ίσως να έχει δίκιο η κυρία Vicky.Ισως κάποιες φορές έχουν ανάγκη να μείνουν μακριά από τη δράση,χωρίς να σημαίνει ότι τη χάνουν.

Με αφορμή την "καληνύχτα" μας είχαμε βγάλει και δική μας "καλημέρα":

Πριν ο ήλιος ανατείλει για ν' αρχίσει νέα μέρα,

στη μαμά μου τη γλυκιά, δίνω φιλί για καλημέρα.