ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΗΝΑ:Ιούλιο μαζεύουμε Χαρούπια



Η αλήθεια να λέγεται...

Αυτό που απολαμβάνω πιο πολύ,είναι η διαδικασία της συγκομιδής.Γι' αυτό και στην ερώτηση της μαμάς μου "Τί θα τα κάνεις όλα αυτά τα χαρούπια;" δεν είχα κάποια σαφή απάντηση για την τύχη των θησαυρών μου.Γιατί αυτό το θυμόμουν. Κρατούσα στα χέρια μου ένα θησαυρό!

Είχα διαβάσει πολλά ενδιαφέροντα,μα πέρασε τόσος καιρός από τότε,που το μόνο που θυμόμουν ήταν ότι έπρεπε οπωσδήποτε να μαζέψω.Το ενδιαφέρον μου το πρωτοκίνησε πριν ενάμιση χρόνο η φίλη μου η Κωνσταντίνα που μοιράζεται την ίδια τρέλα μ' εμένα,ν' ανακαλύπτει τί κρύβει η φύση γύρω μας.

"Κρύβει"...Πόσο λάθος ρήμα.Είναι όλα εκεί,σε κοινή θέα,μόνο που δεν ξέρουμε πλέον να τ' αναγνωρίζουμε.Κι ας είναι θρεπτικά και θεραπευτικά κι ας έσωσαν ζωές στην κατοχή,όπως συνέβη με τα χαρούπια.Σε μια σελίδα διάβασα για κάποιον που έλεγε ότι είχαν μια Χαρουπιά στον κήπο,αλλά την ξερίζωσε ο παππούς του γιατί του θύμιζε την κατοχή.Δεν πέρασε από το μυαλό αυτού του παππού ότι θα μπορούσε να θρέψει κάποιο δισέγγονό του σε κάποια μελλοντική κατοχή...Η ότι αφού οφείλει τόσο πολλά σε αυτό το πανέμορφο δέντρο,μάλλον θα έπρεπε να το φροντίσει και όχι να το σκοτώσει.

Είχα βάλει στο μάτι ένα τεράστιο δέντρο σ' ένα οικόπεδο δίπλα στο σπίτι της μαμάς μου που πάντα το θαύμαζα και που από τις φωτογραφίες που είχα δει στο ίντερνετ υποψιαζόμουν πως ήταν Χαρουπιά.Για κάποιο λόγο νομίζαμε όμως ότι τα χαρούπια τα συλλέγουν το φθινόπωρο.Ετσι όταν θεώρησα ότι ήρθε η ώρα,συνειδητοποίησα ότι ήταν πλέον αργά.Τελικά διάβασα ότι τα συλλέγουν τέλος Ιουλίου (σε πιο ορεινές περιοχές,αργότερα) κι εδώ και καιρό κάθε φορά που περνούσα, παρακολουθούσα στενά και την πορεία των "φασολιών".

Ετσι προχθές,μέσα στη ντάλα,έκανα τον κομάντο,βρήκα ένα άνοιγμα στο φράχτη του έρημου κατά τ' άλλα οικοπέδου,έκανα τον κομάντο,αλλά τελικά μάζεψα κάμποσα.Αυτό που παρατήρησα όμως,είναι ότι είναι πιο μακριά και πιο λεπτά σε σχέση με αυτά της φυτεμένης Χαρουπιάς.Ετσι αν δεις να κυκλοφορεί κανένα βίντεο στο youtube με μια τρελή που μάζευε "κάτι καφέ φασόλια" έξω από κάτι H&M,εγώ ήμουν.(Η ίδια τρελή που πέρυσι το Μάιο μάζευε μούρα από τα δέντρα στον πεζόδρομο μπροστά από το σπίτι της και που φέτος δε μάζεψε ούτε ένα για δείγμα, γιατί οι εκπληκτικοί κηπουροί του δήμου αποφάσισαν να τα κλαδέψουν/πετσοκόψουν αφού είχαν πετάξει φύλλα!)Τα άτιμα τα πιο πολλά ήταν ψηλά,αλλά έφτασα μερικά.Δεν έχω ακόμα σαφή εικόνα αν τα άγρια μπορούν να χρησιμοποιηθούν,αλλά γιατί όχι.

Οσο για τη χρήση τους έκανα ένα ξεσκόνισμα στις γνώσεις μου.Δε θα κάτσω να κάνω μια ακόμα αντιγραφή του κόπου κάποιου άλλου.Είναι απίστευτα γελοίο αυτό που συμβαίνει στο διαδίκτυο.Το ίδιο κείμενο,να το διαβάζεις ξανά και ξανά,χωρίς να έχουν αλλάξει ούτε κόμμα.Με μια απλή αναζήτηση μπορείς να διαβάσεις πώς θα φτιάξεις ρόφημα (είναι πολύ ευχάριστο και γλυκό από μόνο του),χαρουπόμελο (με υφή σαν πετιμέζι),spread για το ψωμί σε αντικατάσταση της πραλίνας φουντουκιού,να το αλέσεις και να φτιάξεις χαρουπάλευρο που μπορεί ν' αντικαταστήσει το κακάο και τη σοκολάτα στα γλυκά σου,καθώς λέει ότι η γεύση μοιάζει(θα το δοκιμάζω οπωσδήποτε!)αλλά και αν σου αρέσει να μαθαίνεις  για την προέλευση και την ετοιμολογία των λέξεων, να μάθεις από που τέλος πάντων βγήκε η λέξη "καράτι",η μονάδα μέτρησης του χρυσού!

Summer Camp με το Σχολείο του Δάσους "Πευκίτες"




Ποικιλία στις αντιδράσεις ομολογώ δεν υπήρξε…

-Είσαι τρελή!
-Πού θα τρέχεις εκεί πάνω;!
-Εγώ δεν θα το έκανα με τίποτα!(αγαπημένο)
-Τι θα κάνετε τόσες ώρες με το μικρό;
-Τίποτα πιο κοντά σας δε βρήκες;


Απολογισμός των 2 εβδομάδων που πέρασαν από πρακτικής απόψεως:
Πάνω από 1200χλμ μέσα στο λιοπύρι…
Πολλά διόδια της Αττικής Οδού και ένα του Καπανδριτίου γιατί μέσα στην κούραση και την αγωνία να φτάσω πριν κοιμηθεί το μικρό(το κόλπο είναι,το ταΐζει corn flakes ο μεγάλος και του κάνει αστεία)
Πολλή κούραση…
Και…;
Αξιζε ο κόπος;

(Ω μα πόσο βροντερό) 
ΝΑΙ!!!!!!

Το μόνιμο παράπονό μου είναι πως ότι κι αν κάνω ( και κάνω διάφορα ευφάνταστα),ο γιός μου δε δείχνει ποτέ ενθουσιασμό.(Με εξαίρεση το Πάρτυ Πειρατών για το οποίο δεν έχω αξιωθεί ακόμα να γράψω).Ευχαριστιέται,αλλά το πόσο,το καταλαβαίνω συνήθως εξασθενημένα από τις περιγραφές που κάνει μετά στις γιαγιάδες του.

Την αντίδραση λοιπόν το πρώτο μεσημέρι που πήγα να τον πάρω να με υποδεχθεί λέγοντας
"Ηταν φανταστικά!!!Θα έρθουμε και την επόμενη εβδομάδα",ομολογώ ότι δεν την περίμενα.

Τί στο καλό κάναμε λοιπόν το τελευταίο 2βδόμαδο;

Ο Λοχαγός,μαζί με μια χούφτα παιδάκια,συμμετείχε στο 

Αυτό το σχολείο λοιπόν θα μπορούσε να ονομάζεται και 
«Η Φρίκη της Ελληνίδας Μάνας».

Κατά βάση είναι ένα νηπιαγωγείο,στο οποίο τα παιδιά κατά τη διάρκεια όλης της σχολικής σαιζόν,περνούν τις μέρες τους έξω στο δάσος,(όλη μέρα-κάθε μέρα)δίπλα σε ένα ποτάμι,σκαρφαλώνοντας στα δέντρα,παίζοντας με χώματα και λάσπες,εξερευνώντας.
Ναι και όταν έχει κρύο.
Και όταν βρέχει.
Και όταν χιονίζει.
Και όταν φυσά ο βοριάς απ το σπασμένο σου το τζάμι.
Και τα παιδάκια αυτά επιβιώνουν σου λέει!
Και είναι (πιο;) υγιή.
Και είναι σίγουρα τόσο ευτυχισμένα…

Γιατί το μότο τους είναι:

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΚΟΣ ΚΑΙΡΟΣ,ΜΟΝΟ ΚΑΚΟ ΝΤΥΣΙΜΟ.

Για μεγαλύτερα παιδιά,υπάρχει πρόγραμμα τα Σαββατοκύριακα,ενώ για μικρότερα συγκεκριμένες μέρες της εβδομάδας..

Δυστυχώς εμάς μας πέφτει ,όπως προείπα,πολύ (πολύυυυ) μακριά,έτσι και ο μικρός μου ο γιος θα πάει σε ένα στεγασμένο νήπιο,όπου θα κάνω το σταυρό μου να μην πέσει πάλι σε δασκάλες που δε θα τα βγάζουν διάλειμμα γιατί  έβρεχε πριν 2 μέρες και το δάπεδο έχει κρατήσει υγρασία ή ναι σήμερα είχε χαρά θεού αλλά ήταν ζωηρά και δεν είχαν τελειώσει  την εργασία τους.Η ιστορία δεν είναι φανταστική…Βασίζεται σε πραγματικά (χλωμά) πρόσωπα και καταστάσεις σε παιδάκια (δυστυχώς τα δικά μας)  προνηπίου.

Κατάλαβες τώρα γιατί αναγκάζομαι εγώ καλοκαιριάτικο να τρώω το χρόνο μου και το χρήμα που δε μου περισσεύει στους δρόμους…;!
Δεν είμαι καμιά μαζόχα.
Να προσφέρω στα παιδιά μου τα αυτονόητα πασχίζω.

Στο θέμα μας!

Αυτά που έκανεαν εντύπωση σε εμένα ήταν

  • πως με μια μικρή καθοδήγηση από τις παιδαγωγούς,οι ιδέες έρχονταν από τα ίδια τα παιδιά.
  • πως είδα πως τους πέρασε το μήνυμα πως δεν είναι «κακό να χτίζεις στην άμμο παλάτια».Η φύση είναι για να δημιουργούμε,να μας τα χαλάει και αυτό να μας δίνει ιδέες να δημιουργούμε εκ νέου.
  • πως εκτός από το χιλιοειπωμένο μήνυμα ότι δεν πετάμε τα σκουπίδια μας στο δάσος,τους πέρασε και το μήνυμα ότι χρησιμοποιούμε τα σκουπίδια των άλλων για να δημιουργήσουμε κάτι.
Στη Σταμάτα,σε ένα χώρο που δυστυχώς δάσος πλέον δεν το λες ακριβώς,με πανέμορφα πλατάνια κοντά στο ποταμάκι,γύρω γύρω θάμνους,διάσπαρτα πεύκα και πολλά "μπεμπάκια" πευκάκια που προσπαθούν να δημιουργήσουν και πάλι το δάσος που πριν χρόνια κάποιοι έκαψαν,Κοιτάς γύρω σου και σκέφτεσαι «Μα τι θα κάνουν εδώ;»

Και μετά την πρώτη μέρα,τρέχει και σε οδηγεί στο Προϊστορικό Χωριό με την Ινδιάνικη Καλύβα από Χόρτα (επίτευγμα των παιδιών της προηγούμενης περιόδου), που για να φτάσεις περνάς πρώτα το Μεγάλο Τύμπανο (εσύ βλέπεις ένα σκουριασμένο βαρέλι κι ένα κλαδί),στρίβεις στο Βράχο της Αλεπούς,περνάς τη Φωλιά της Αλεπούς,με σχετική δυσκολία κρατάς ταχύτητα ακολουθώντας το "κατσίκι" καθώς κατεβαίνετε τα βραχάκια,κρατάτε το σχοινί για να περάσετε στην «απέναντι όχθη» και τον βλέπεις να σκαρφαλώνει στο Θρόνο του Βασιλιά,ενώ αναρωτιέσαι καθώς το κοιτάς με βαθιά ικανοποίηση «ποιος είσαι εξωγήινε και τι έκανες στο γιο μου;!»

Κατά τα τ’ άλλα από αυτά που έμαθα,
από ένα παιδί που στην ερώτηση "Τι κάνατε σήμερα στο σχολείο,9 στις 10 φορές όλα αυτά τα χρόνια μετά από μια σιωπή που κοντεύεις να αποκοιμηθείς η απάντηση είναι "δε θυμάμαι",
οι μέρες του πέρασαν κάπως έτσι:

   
Επαιξε:
ανέμελα στο δάσος,
σκαρφαλώνοντας στα δέντρα και στα βράχια,
βουτώντας στο ποταμάκι,
σε μια λιμνούλα με 3 μιρκούς καταρράκτες,
πότε με παπούτσια και πότε ξυπόλητος,
κάνοντας κούνια με ένα σχοινί κρεμασμένο από ένα πλάτανο.

Διασκέδασε:
Ακούγοντας παραμύθια κάτω από τα πλατάνια,
Φορώντας φτερά και παριστάνοντας την κουκουβάγια στο θεατρικό που «ανέβασαν»

Είδε:
φωλιά αλεπούς ,
Νερόφιδοοοοοο (ήταν τέλειοοοοοο,ήταν τόσο μεγάλο,δεν πρόλαβα να δω καλά το κεφάλι του,πήγε φρρρρρρ)
κακά νυφίτσας,
πατημασιές μιρκών ζώων,
«αρχαίο» λατομείο
βατράχι

Εφτιαξε:
Γέφυρα από ξύλα και λάσπη που με αγωνία περίμενε να δει την επόμενη μέρα αν θα είναι γερή όταν στεγνώσει,
Πιτούλες να τις φάει η αλεπού,
καλύβα από ξύλα(που τελικά ήταν το φαρμακείο τους και δεν είχε «ζαρντινιέρα» όπως η καλαμένια καλύβα των προηγούμενων παιδιών),
άλλη καλύβα από πέτρες και λάσπη,
αυτοσχέδιες σχεδίες από κορμούς δέντρων που απ ότι κατάλαβα είχαν ολόκληρη επιχείρηση για να τους ξεμπλοκάρουν από κάτι δέντρα που τους είχε σφηνώσει η νεροποντή της προηγούμενης εβδομάδας,
mini σχεδία που επιπλέει δώρο για τα γενέθλια της γιαγιάς,
γύψινα ζωάκια,
τραπέζι από μια πεταμένη παλέτα και ξύλα,γιατί εξαφανίστηκε το προηγούμενο που είχαν ,
«αυλό του Πάνα» από καλάμια

Μου κουβάλησε στο σπίτι:
Ενα σωρό σαβούρα και κοτρώνια για να κάνει και μόνος του κατασκευές


Μέσα στις δυο αυτές εβδομάδες:
είδα να αναπτύσσεται η φαντασία του και η αλληλεπίδρασή του με το περιβάλλον,παρόλο που πρόκειται για ένα παιδί που βρίσκεται και με εμάς συχνά στη φύση.


Οι γονείς παραλαμβάναμε κάθε μεσημέρι παιδιά:

γεμάτα ενθουσιασμό,
πότε με ρούχα και πότε μισόγυμνα,
πότε στεγνά και πότε μούσκεμα,
πάντα μα πάντα ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΧΩΜΑΤΑ!


Τι άλλο να ζητήσουμε;!



Οσο για εμένα και τον Ταρζάνη,που ήθελε κι αυτός ο καημένος κάθε μέρα να μείνει μαζί με τα παιδάκια,μπορεί να ταλαιπωρηθήκαμε λίγο,αλλά δεν τα περάσαμε κι άσχημα…






Παραμυθοπαράσταση-Βίωμα στο Δάσος.




"Τα παλιά τα χρόνια όλες τις εποχές, μα και όλες τις στιγμές, οι άνθρωποι μαζεύονταν γύρω από μια φωτιά και αφηγούνταν ιστορίες και παραμύθια κι έτσι μοιράζονταν τον πόνο τους, τη στεναχώρια τους, τη χαρά τους, μα και τα όνειρά τους. Έτσι ενδυνάμωναν τις σχέσεις τους, μα και ενεργοποιούσαν την πίστη τους για εκείνο που φάνταζε αδύνατο. Έτσι αφουγκράζονταν καλύτερα και βαθύτερα τη ψυχή τους και εμψυχώνονταν να συνεχίσουν τις προσπάθειές τους, να μην παραιτηθούν μπρος το φόβο της αποτυχίας, μπρος το φόβο του αγνώστου ή του απροσδόκητου."
  
Aπό το δελτίο τύπου-πρόσκληση των Πευκιτών,για τη μαγική βραδιά που περάσαμε.



Παρακολουθήσαμε την Παραμυθοπαράσταση

"ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΜΕΡΟΣ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ"

με την εκπληκτική Ζωή ΝΙκητάκη που μας ταξίδεψε με τη μυστηριακή φωνή της,σε μονοπάτια της ψυχής μας. 

Προσωπικά δεν την είχα ξανακούσει,αλλά η αφήγησή της ήταν μοναδική!
Ψάξε αφηγήσεις της στο διαδίκτυο,με τον τίτλο
“ΤΟ ΟΝΕΙΡΟΔΕΝΤΡΟ ΤΩΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙΩΝ” 


Φυσικά συνέβαλε και το περιβάλλον στη μαγεία της αφήγησης που τόσο μας καθήλωσε...
Το δάσος-σπίτι του Σχολείου του Δάσους των Πευκιτών,με τα φιλόξενα
"καθίσματα" ...



και τα βατραχάκια που για κάποιο λόγο ξεσηκώνονταν κι αυτά,κάθε φορά που η αφηγήτριά μας χτυπούσε το τύμπανό της.

Περισσότερα για τις εμπειρίες μας κοντά στους Πευκίτες,στο άμεσο μέλλον!
Blogging tips