Πόσα λίγα χρειάζονται για να προσφέρεις σε αυτόν τον ταλαίπωρο λαό σου μια αξέχαστη μέρα...

Το έχω ξαναγράψει και παλαιότερα.Ημουν από τους τυχερούς,τυχερούς,τυχερούς... που έζησα την Αθήνα όταν βίωσε τη Μ-Α-Γ-Ε-Ι-Α των Ολυμπιακών.Το έζησα εκ των έσω,ως εθελόντρια στις τελετές Εναρξης και Λήξης,αλλά και ως...τουρίστρια στους κατάμεστους δρόμους.Πέρα από κάθε αντίρρηση για το αν έπρεπε ή δεν έπρεπε,τι νόημα έχουν,τι συμφέροντα παίχτηκαν,το αδιαμφισβήτιτο παραμένει ένα.Η μάλλον δύο.Τα έργα υποδομής που είδε η χώρα ( με όποιο κόστος) δεν θα τα' χαν δει ούτε τα δισέγγονά μας και...
Η Αθήνα εκείνες τις μέρες ήταν μαγική...
Θυμάμαι λοιπόν να περπατάμε με τον τότε φίλο μου,πλέον άντρα μου, σε όλους αυτούς τους μεγαλοπρεπείς χώρους,στο Ελληνικό,στο Δέλτα του Φαλήρου και αλλού και να κάνουμε όνειρα για μελλοντικές βόλτες με το ποδήλατο,για πικ νικ και αργότερα καροτσάδες με τα παιδιά μας...Οκ όπως είπα όνειρο ήταν,μετά ξυπνήσαμε.

Σήμερα...ούτε 15 χρόνια μετά βρε και αφού πρώτα έπρεπε να ιδιωτικοποιηθεί,δειλά δειλά καθώς συνήθως αποφεύγουμε τέτοιου είδους πολυκοσμικές εκδηλώσεις,πήγαμε στον Ιππόδρομο Αθηνών,όπου αν δεν κάνω λάθος πρώτη φορά χρησιμοποιείται για κάποιο γεγονός ανοιχτό για το κοινό,πέρα από ιππικούς αγώνες.Ψέμματα,μια φορά είχα τρέξει και σε έναν τοπικό εορταστικό αγώνα δρόμου μέσα στο χώρο,αλλά σε καμία περίπτωση δεν το λες γεγονός για να χαρεί ο λαός τις δυνατότητες που μπορεί να προσφέρει ο χώρος των 1110 (!) στρεμμάτων.Κάποτε είχαμε και το θράσος να σκεφτούμε ότι, έστω,θα μπορούσαμε να πάμε στο τεράστιο πάρκινγκ για πατίνια.Μμμμμμμ

Περάσαμε εκπληκτικά!
Για τα παιδιά υπήρχαν πολλές δραστηριότητες.Mοιράστηκαν 500 μονόχρωμοι αετοί σε σχήμα πεταλούδας όπου τα παιδιά τους ζωγράφιζαν.Ηταν μια σταλίτσα και αν τους έβλεπες πόσο ψηλά έφταναν δεν το πίστευες!Επίσης κανείς μπορούσε να νοικιάσει ή ν' αγοράσει διάφορους περίεργους χαρταετούς.
Υπήρχan φουσκωτά,κάτι τεράστιες φουσκωτές μπάλες που τις έπρωχναν τα παιδιά πέρα δώθε, μια πίστα όπου τα μικρά δανείζονταν ποδήλατα και έκαναν μια διαδρομή μετ'  εμποδίων,μια πίστα με ηλεκτρικά ποδήλατα για δοκιμή,μερικά άλογα όπου τα πιτσιρίκια έκαναν βόλτα και από τα μεγάφωνα έπαιζε μουσική,όπου μέσα σε όλη αυτή την ευφορία που επικρατούσε με έκανε να θέλω να κινηθώ στο ρυθμό της.Είχε κάποιες καντίνες όπου εκτός από το φαγητό που μπορούσε κανείς να αγοράσει έδιναν και δωρεάν,δεν ξέρω ακριβώς τι,δε πήγαμε από εκεί.Κάποιοι είχαν προνοήσει και έκαναν πικ νικ με τα καλούδια τους.Αν ήξερα πόσο ωραία θα είναι θα το είχα κάνει κι εγώ.

Στο σημείο που ήμασταν εμείς υπήρχαν στημένες διάφορες ανεμοδούρες με υπέροχα χρώματα και σχήματα,μάγισσες,ψάρια,ανεμόμυλοι, όπου στριφογύριζαν κι αυτές χαρούμενες.

Αυτός ο αετός έκανε διαρκώς κύκλους στον ουρανό, με τις 2 του ουρές να ακολουθούν την πορεία του

Αυτές οι γιγάντιες "απόχες" γύριζαν και γύρω γύρω σαν ανεμοδούρες

Ιπτάμενο χταπόδι και ιπτάμενο καλαμάρι.Μπορούσες να χαζεύεις για ώρες τα τεράστια πλοκάμια να ανεμίζουν νωχελικά...

Εμείς αργήσαμε λίγο να πάμε και δεν προλάβαμε να πάρουμε πεταλουδαετό,αλλά απασχοληθήκαμε αρκετή ώρα,άλλοι παλεύοντας να σηκώσουν τον νυχτεριδαετό μας,άλλοι να τον πατούν και να τον σπάνε,άλλοι να παλεύουν να τον επισκευάσουν και άλλοι να τραβούν φωτογραφίες.Αφήνω στη φαντασία σου ποιο ρόλο ανέλαβε το κάθε μέλος του μικρού Παιζικού μας.

Ούτε στο χώρο καταφέραμε να κινηθούμε πολύ,οπότε ίσως είχε και άλλες εκδηλώσεις που δεν πήρα είδηση, γιατί  είχαμε να κυνηγάμε το Κοντό Κόκκινο Μπουφάν όπου παρέα με τον φίλο του το Κοντό Γκρι Μπουφάν έτρεχαν πέρα δώθε και φοβόμασταν μη τα χάσουμε μέσα στον κόσμο.

Παρ' όλα αυτά και μόνο να σήκωνε κανείς τα μάτια του σ αυτόν τον γκρίζο ουρανό,που δυστυχώς αδίκησε πολύ τις φωτογραφίες που βγάλαμε και να χάζευε αυτή την πλημμύρα πολύχρωμων αετών σε σχήματα και ΜΕΓΕΘΗ που δεν είχαμε ξαναδεί, να ανεμίζουν νωχελικά τις ουρές τους και τα πλοκάμια τους,ήταν πραγματικά ψυχοθεραπευτικό.


Και σ' έκανε να σκέφτεσαι με ένα μικρό παράπονο...

Πόσα λίγα χρειάζονται για να προσφέρεις σε αυτόν τον ταλαίπωρο λαό σου μια αξέχαστη μέρα...