Summer Camp με το Σχολείο του Δάσους "Πευκίτες"

Ποικιλία στις αντιδράσεις ομολογώ δεν υπήρξε…

-Είσαι τρελή!

-Πού θα τρέχεις εκεί πάνω;!

-Εγώ δεν θα το έκανα με τίποτα!(αγαπημένο)

-Τι θα κάνετε τόσες ώρες με το μικρό;

-Τίποτα πιο κοντά σας δε βρήκες;

Απολογισμός των 2 εβδομάδων που πέρασαν από πρακτικής απόψεως:

Πάνω από 1200χλμ μέσα στο λιοπύρι…

Πολλά διόδια της Αττικής Οδού και ένα του Καπανδριτίου γιατί μέσα στην κούραση και την αγωνία να φτάσω πριν κοιμηθεί το μικρό(το κόλπο είναι,το ταΐζει corn flakes ο μεγάλος και του κάνει αστεία)

Πολλή κούραση…

Και…;

Αξιζε ο κόπος;

(Ω μα πόσο βροντερό) 

ΝΑΙ!!!!!!

Το μόνιμο παράπονό μου είναι πως ότι κι αν κάνω ( και κάνω διάφορα ευφάνταστα),ο γιός μου δε δείχνει ποτέ ενθουσιασμό.(Με εξαίρεση το Πάρτυ Πειρατών για το οποίο δεν έχω αξιωθεί ακόμα να γράψω).Ευχαριστιέται,αλλά το πόσο,το καταλαβαίνω συνήθως εξασθενημένα από τις περιγραφές που κάνει μετά στις γιαγιάδες του.

Την αντίδραση λοιπόν το πρώτο μεσημέρι που πήγα να τον πάρω να με υποδεχθεί λέγοντας

"Ηταν φανταστικά!!!Θα έρθουμε και την επόμενη εβδομάδα",ομολογώ ότι δεν την περίμενα.

Τί στο καλό κάναμε λοιπόν το τελευταίο 2βδόμαδο;

Ο Λοχαγός,μαζί με μια χούφτα παιδάκια,συμμετείχε στο 

Summer Camp του Σχολείου του Δάσους «Πευκίτες»

Αυτό το σχολείο λοιπόν θα μπορούσε να ονομάζεται και 

«Η Φρίκη της Ελληνίδας Μάνας».

Κατά βάση είναι ένα νηπιαγωγείο,στο οποίο τα παιδιά κατά τη διάρκεια όλης της σχολικής σαιζόν,περνούν τις μέρες τους έξω στο δάσος,(όλη μέρα-κάθε μέρα)δίπλα σε ένα ποτάμι,σκαρφαλώνοντας στα δέντρα,παίζοντας με χώματα και λάσπες,εξερευνώντας.

Ναι και όταν έχει κρύο.

Και όταν βρέχει.

Και όταν χιονίζει.

Και όταν φυσά ο βοριάς απ το σπασμένο σου το τζάμι.

Και τα παιδάκια αυτά επιβιώνουν σου λέει!

Και είναι (πιο;) υγιή.

Και είναι σίγουρα τόσο ευτυχισμένα…

Γιατί το μότο τους είναι:

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΚΟΣ ΚΑΙΡΟΣ,ΜΟΝΟ ΚΑΚΟ ΝΤΥΣΙΜΟ.

Για μεγαλύτερα παιδιά,υπάρχει πρόγραμμα τα Σαββατοκύριακα,ενώ για μικρότερα συγκεκριμένες μέρες της εβδομάδας..

Δυστυχώς εμάς μας πέφτει ,όπως προείπα,πολύ (πολύυυυ) μακριά,έτσι και ο μικρός μου ο γιος θα πάει σε ένα στεγασμένο νήπιο,όπου θα κάνω το σταυρό μου να μην πέσει πάλι σε δασκάλες που δε θα τα βγάζουν διάλειμμα γιατί  έβρεχε πριν 2 μέρες και το δάπεδο έχει κρατήσει υγρασία ή ναι σήμερα είχε χαρά θεού αλλά ήταν ζωηρά και δεν είχαν τελειώσει  την εργασία τους.Η ιστορία δεν είναι φανταστική…Βασίζεται σε πραγματικά (χλωμά) πρόσωπα και καταστάσεις σε παιδάκια (δυστυχώς τα δικά μας)  προνηπίου.

Κατάλαβες τώρα γιατί αναγκάζομαι εγώ καλοκαιριάτικο να τρώω το χρόνο μου και το χρήμα που δε μου περισσεύει στους δρόμους…;!

Δεν είμαι καμιά μαζόχα.

Να προσφέρω στα παιδιά μου τα αυτονόητα πασχίζω.

Στο θέμα μας!

Αυτά που έκανεαν εντύπωση σε εμένα ήταν

• πως με μια μικρή καθοδήγηση από τις παιδαγωγούς,οι ιδέες έρχονταν από τα ίδια τα παιδιά.
• πως είδα πως τους πέρασε το μήνυμα πως δεν είναι «κακό να χτίζεις στην άμμο παλάτια».Η φύση είναι για να δημιουργούμε,να μας τα χαλάει και αυτό να μας δίνει ιδέες να δημιουργούμε εκ νέου.
• πως εκτός από το χιλιοειπωμένο μήνυμα ότι δεν πετάμε τα σκουπίδια μας στο δάσος,τους πέρασε και το μήνυμα ότι χρησιμοποιούμε τα σκουπίδια των άλλων για να δημιουργήσουμε κάτι.

Στη Σταμάτα,σε ένα χώρο που δυστυχώς δάσος πλέον δεν το λες ακριβώς,με πανέμορφα πλατάνια κοντά στο ποταμάκι,γύρω γύρω θάμνους,διάσπαρτα πεύκα και πολλά "μπεμπάκια" πευκάκια που προσπαθούν να δημιουργήσουν και πάλι το δάσος που πριν χρόνια κάποιοι έκαψαν,Κοιτάς γύρω σου και σκέφτεσαι «Μα τι θα κάνουν εδώ;»

Και μετά την πρώτη μέρα,τρέχει και σε οδηγεί στο Προϊστορικό Χωριό με την Ινδιάνικη Καλύβα από Χόρτα (επίτευγμα των παιδιών της προηγούμενης περιόδου), που για να φτάσεις περνάς πρώτα το Μεγάλο Τύμπανο (εσύ βλέπεις ένα σκουριασμένο βαρέλι κι ένα κλαδί),στρίβεις στο Βράχο της Αλεπούς,περνάς τη Φωλιά της Αλεπούς,με σχετική δυσκολία κρατάς ταχύτητα ακολουθώντας το "κατσίκι" καθώς κατεβαίνετε τα βραχάκια,κρατάτε το σχοινί για να περάσετε στην «απέναντι όχθη» και τον βλέπεις να σκαρφαλώνει στο Θρόνο του Βασιλιά,ενώ αναρωτιέσαι καθώς το κοιτάς με βαθιά ικανοποίηση «ποιος είσαι εξωγήινε και τι έκανες στο γιο μου;!»

Κατά τα τ’ άλλα από αυτά που έμαθα,

από ένα παιδί που στην ερώτηση "Τι κάνατε σήμερα στο σχολείο,9 στις 10 φορές όλα αυτά τα χρόνια μετά από μια σιωπή που κοντεύεις να αποκοιμηθείς η απάντηση είναι "δε θυμάμαι",

οι μέρες του πέρασαν κάπως έτσι:

   

Επαιξε:

ανέμελα στο δάσος,

σκαρφαλώνοντας στα δέντρα και στα βράχια,

βουτώντας στο ποταμάκι,

σε μια λιμνούλα με 3 μιρκούς καταρράκτες,

πότε με παπούτσια και πότε ξυπόλητος,

κάνοντας κούνια με ένα σχοινί κρεμασμένο από ένα πλάτανο.

Διασκέδασε:

Ακούγοντας παραμύθια κάτω από τα πλατάνια,

Φορώντας φτερά και παριστάνοντας την κουκουβάγια στο θεατρικό που «ανέβασαν»

Είδε:

φωλιά αλεπούς ,

Νερόφιδοοοοοο (ήταν τέλειοοοοοο,ήταν τόσο μεγάλο,δεν πρόλαβα να δω καλά το κεφάλι του,πήγε φρρρρρρ)

κακά νυφίτσας,

πατημασιές μιρκών ζώων,

«αρχαίο» λατομείο

βατράχι

Εφτιαξε:

Γέφυρα από ξύλα και λάσπη που με αγωνία περίμενε να δει την επόμενη μέρα αν θα είναι γερή όταν στεγνώσει,

Πιτούλες να τις φάει η αλεπού,

καλύβα από ξύλα(που τελικά ήταν το φαρμακείο τους και δεν είχε «ζαρντινιέρα» όπως η καλαμένια καλύβα των προηγούμενων παιδιών),

άλλη καλύβα από πέτρες και λάσπη,

αυτοσχέδιες σχεδίες από κορμούς δέντρων που απ ότι κατάλαβα είχαν ολόκληρη επιχείρηση για να τους ξεμπλοκάρουν από κάτι δέντρα που τους είχε σφηνώσει η νεροποντή της προηγούμενης εβδομάδας,

mini σχεδία που επιπλέει δώρο για τα γενέθλια της γιαγιάς,

γύψινα ζωάκια,

τραπέζι από μια πεταμένη παλέτα και ξύλα,γιατί εξαφανίστηκε το προηγούμενο που είχαν ,

«αυλό του Πάνα» από καλάμια

Μου κουβάλησε στο σπίτι:

Ενα σωρό σαβούρα και κοτρώνια για να κάνει και μόνος του κατασκευές

Μέσα στις δυο αυτές εβδομάδες:
είδα να αναπτύσσεται η φαντασία του και η αλληλεπίδρασή του με το περιβάλλον,παρόλο που πρόκειται για ένα παιδί που βρίσκεται και με εμάς συχνά στη φύση.

Οι γονείς παραλαμβάναμε κάθε μεσημέρι παιδιά:

γεμάτα ενθουσιασμό,

πότε με ρούχα και πότε μισόγυμνα,

πότε στεγνά και πότε μούσκεμα,

πάντα μα πάντα ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΧΩΜΑΤΑ!

Τι άλλο να ζητήσουμε;!

Οσο για εμένα και τον Ταρζάνη,που ήθελε κι αυτός ο καημένος κάθε μέρα να μείνει μαζί με τα παιδάκια,μπορεί να ταλαιπωρηθήκαμε λίγο,αλλά δεν τα περάσαμε κι άσχημα…