Υπέροχη Κυριακάτικη Βόλτα!

Από μικρή απεχθανόμουν το τρέξιμο.

Ο λόγος που το απεχθανόμουν/απεχθάνομαι είναι ότι δε μπορώ να βρω με τίποτα ρυθμό,έχω μηδενική αντοχή και με πιάνουν σπλήνες συκώτια ή ότι άλλο είναι εκεί δεξιά που αρχίζει να πονάει και σε κάνει να διπλώνεσαι στα 2.

Ο άντρας μου από την άλλη είναι από αυτούς τους μουρλάρες που βάζουν το ξυπνητήρι στις 6 για να πάνε για τρέξιμο πριν τη δουλειά,που ανεβαίνουν τρέχοντας το βουνό και σου λένε "δεν έκανα πολύ,12 χιλιομετράκια" και που αν δεν τρέξουν μερικές μέρες αισθάνονται άρρωστοι.

Πέρυσι που είχε πάρει μέρος μαζί με τον κουμπάρο μου στο 10άρι της διοργάνωσης του αυθεντικού Μαραθωνίου,η κουμπάρα μου κι εγώ χαζεύαμε από το σπίτι μέσω της τηλεόρασης και είχαμε ζηλέψει.Οταν μας μετέφεραν το γιορτινό κλίμα που επικρατούσε είπαμε πως την επόμενη χρονιά θα παίρναμε κι εμείς μέρος στα 5 χλμ.

Δεν περίμενα ποτέ ότι υπήρχε περίπτωση να τα τρέξω,αλλά δε με ένοιαζε.Το περπάτημα μου αρέσει οπότε θα τα περπατούσα.

Στο μεταξύ μέσα στη χρονιά τελικά πήρα μέρος σε ένα 5άρι στην περιοχή μου που το έβγαλα με πολύ χαλαρό τζόκινγκ στα 50 περίπου λεπτά και σε ένα 7άρι που κόντεψα να αφήσω τα κοκκαλάκια μου (εννοείται ότι δεν το έβγαλα όλο τρέχοντας) και που υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι δεν θα του το ξανακάνω!

Το κλίμα και στους 2 αυτούς τοπικούς αγώνες ήταν πολύ όμορφο αλλά σίγουρα η σημερινή εμπειρία συμμετοχής σε μια τόσο μεγάλη διοργάνωση ήταν μοναδική!

Πραγματική γιορτή που μου έφερε στη μνήμη αναμνήσεις από το 2004.

Φοβερή εμπειρία να διασχίζεις άδειους τους δρόμους του κέντρου της Αθήνας,αλλά και απερίγραπτα τα συναισθήματα που αισθάνεται κάποιος όταν μπαίνει ως "αθλητής" μέσα στο Καλλιμάρμαρο.Να βλέπεις δίπλα σου να τρέχουν μανάδες με καρότσια,μπαμπάδες με μάρσιπους,παιδάκια σπινταριστά.Μέχρι και μια μαμά όπου είχε απ τη μια αγκαλιά το παιδάκι και από την άλλη το ποδηλατάκι του είδα να μην τα έχει παρατήσει,αλλά να συνεχίζει να περπατάει.

Μετάνιωσα που δεν είχα φέρει τον μεγάλο μου να παρακολουθήσει από τις κερκίδες.Του χρόνου με το καλό σκοπεύω να πάρω και τα 2 παιδιά να δουν τους γονείς τους να τρέχουν εναλλάξ και να χειροκροτήσουμε και τον τερματισμό των κλασικών μαραθωνοδρόμων.

Θα σκεφτόταν κανείς,όπως σκέφτηκα κι εγώ,ότι με τόση πολυκοσμία καλό θα ήταν να αποφύγει σήμερα το κέντρο,ειδικά αν έχει παιδιά.Κι όμως συστήνω ανεπιφύλακτα του χρόνου,αν ο καιρός είναι τόσο όμορφος,να πάρεις τα παιδάκια σου (ή απλά τα ποδαράκια σου) και να κατέβεις να συμμετάσχεις έστω και σαν θεατής-εμψυχωτής.Τα χειροκροτήματα του κόσμου δίνουν πραγματικά μεγάλο κουράγιο στους αθλητές και φυσικά δε μιλάω τόσο για αυτούς των 5 χλμ,αλλά των 10 και πόσο μάλλον του κλασικού Μαραθωνίου.

Είμαι πολύ περήφανη γιατί κατάφερα με μηδενική προπόνηση (πέρα του μικρού που με έχει όλη μέρα στην τσίτα) να μειώσω το χρόνο μου στα 37λεπτά και 57δεύτερα..Δεν είναι κανένας σπουδαίος χρόνος φυσικά,αλλά για κάποια σαν εμένα είναι απίστευτο και μόνο ότι μπορώ να βγάλω πάνω από 1 χλμ τρέχοντας,έστω και χαλαρά.Πέρασα ένα υπέροχο ΣΚ γιατί μοιράστηκα αυτή την εμπειρία με την κουμπαρούλα μου,χάρηκα μετά τον γιο της/βαφτιστήρι μου και είχα και bonus τη χθεσινή έξοδο με τον άντρα μου!(Oι 2 μας μετά από κι εγώ δεν ξέρω πόσο καιρό,καθώς τα παιδιά ήταν ήδη στη γιαγιά και τον παππού για να μην τα ξυπνάμε από τα χαράματα

Δεξιά με την κουμπαρούλα μου απολαμβάνουμε τη διαδρομή,
ενώ ο κουμπάρος που μας συνόδευε απαθανατίζει.
Αριστερά στον τερματισμό με κόκκινο βαμπιρομάτι,καθώς ήμουν και με 5 ώρες ύπνο...

Η ζωή έχει γίνει πολύ δύσκολη και κατσούφικη και τέτοιες ευκαιρίες που μας ανεβάζουν την ψυχολογία δεν πρέπει να τις αφήνουμε να πάνε χαμένες.

Προσωπικά χρειαζόμουν απεγνωσμένα ένα τέτοιο γέμισμα μπαταριών!