Παιδεία μέσω παλιού Ελληνικού Κινηματογράφου

Ο γιος μου σήμερα ανακάλυψε το Βέγγο.

Κι έχει τρελαθεί στα  να γέλια...

Μα είναι δυνατόν να ψάχνομαι/παιδεύομαι/στύβω το μυαλό μου για να βρω ενδιαφέρουσες/διδακτικές/διασκεδαστικές ενασχολήσεις και μην έχω σκεφτεί ποτέ να του δείξω παλιό καλό ελληνικό Κινηματογράφο;!

Γενικά οικογενειακώς δεν είμαστε της τηλεόρασης,οπότε όταν σκέφτομαι ενασχόληση το μυαλό μου δεν πάει εκεί.

Κι από ελληνικές ταινίες προσωπικά είμαι στούρνος.

Το δε Βέγγο δε τον αντέχω,ούτε ποτέ τον έβρισκα αστείο.Από παιδί είχα αδυναμία σε Κωνσταντάρα και Παπαγιαννόπουλο.

Αυτό όμως είναι εκτός θέματος,γιατί καταλαβαίνω την αξία τους.

Αυτές οι ανεπιτήδευτες,απλοϊκές ταινίες,εκτός από αβίαστο γέλιο,έχουν σίγουρα πολλά να προσφέρουν στα παιδικά μυαλουδάκια.

Το λιγότερο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι διδάσκουν πως κάποιες φορές είναι καλό να "στραπατσάρουμε" τον εαυτό μας,προκειμένου να προσφέρουμε γέλιο στους άλλους.

Νέος κύκλος εκπαίδευσης λοιπόν μέσα από παλιό Ελληνικό Κινηματογράφο!