Πως μια ανιαρή καθημερινή,μπορεί να μείνει στην (οικογενειακή) ΙΣΤΟΡΙΑ...

Τώρα εγώ συνταγή για τα "γεμιστά αγέμιστα" της μαμάς μου ετοίμαζα για σήμερα,αλλά κοίτα φεγγάρι...

Εχω δηλώσει ότι είμαι φωνακλού-μαμά...

Και

 παρά τις προσπάθειές μου,δεν καταφέρνω ιδιαίτερα να μετατραπώ σε ζεν-μαμά...

Απ' την άλλη προσπαθώ να περνάω ποιοτικό χρόνο με το(τους...,αλλά το μωρό δεν είναι σε φάση να καταλαβαίνει πολλά ακόμα) γιο μου και να δημιουργώ,όσο μπορώ, όμορφες αναμνήσεις.Ειδικά τώρα με το μικρό,προσπαθώ να κάνουμε και πράγματα μόνο τα δυο μας.

Σήμερα το απόγευμα τον άφησα στο φίλο του για να λείψω μια ώρα σε δουλειά και ξαφνικά,ενώ ήταν μες στην τρελή χαρά τον έπιασε το παράπονο "καθώς με έβλεπε να φεύγω,γιατί σκεφτόταν τί ωραία που περάσαμε το μεσημέρι και του έλειπα."

Με πήραν τηλέφωνο και του είπα ότι όταν γυρίσω θα του δώσω και ένα μεγάλο φιλί.

(Μετά από λίγο το ξεπέρασε.)

Την ώρα που γύριζα,είδα ένα από τα ωραιότερα τεράστια φεγγάρια που έχω δει να καθρεφτίζεται στη θάλασσα.

Ηλπιζα να μην έχει πέσει ακόμα για ύπνο.

Τον πέτυχα με τις πυτζάμες να πλένει δόντια.

"Γρήγορα,του είπα,θέλω να σου δείξω κάτι!"

Τον έβαλα να ξεβγάλει γρήγορα το στόμα,να βάλει παντόφλες,το μπουφάν του πατέρα του που ήταν το πρώτο που βρήκα μπροστά μου,άρπαξα τη φωτογραφική μηχανή,μπήκαμε στο αυτοκίνητο και κατεβήκαμε στη θάλασσα.

Μέχρι να φτάσουμε είχε ανέβει και δεν ήταν πλέον τόσο μεγάλο,αλλά και πάλι ήταν πανέμορφο!

Δώσαμε το φιλάκι μας 

και βγάλαμε και selfie για να τη βάλει στο άλμπουμ του και να θυμάται για πάντα αυτή τη βραδιά.

Α και συναντήσαμε και τις χήνες,που δεν τις συγκίνησε το θέαμα και μας φώναζαν να τις ταΐσουμε.

 (ναι και χήνες έχει η θάλασσά μας και κύκνους.Ασπρους και μαύρους!)

Μέχρι να έρθει η άνοια,

(που τη βλέπω να κοντοζυγώνει με τη μνήμη χρυσόψαρου που έχω ώρες ώρες,)

θα τη θυμάμαι κι εγώ αυτή τη Δευτέρα,που απ' το τίποτα θα μείνει στην

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΜΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑ.