ΤΕΛΙΚΑ ΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ ΕΧΟΥΝ ΛΑΜΠΑΚΙΑ;Γιατί βιαζόμαστε να διώξουμε την παιδική μαγεία;

Ο "μεγάλος" μου έχει μια ιδιαίτερη έφεση στο λόγο.
Κι όταν λέω "λόγο" εννοώ την ομιλία αλλά και τη λογική.
Εξαιτίας αυτού (ή ίσως... ως αποτέλεσμα του ότι) από μικρό του μιλούσαμε σα να απευθυνόμαστε σε ενήλικα,με ολοκληρωμένες προτάσεις κι επιχειρήματα.

Μια μέρα όταν ήταν γύρω στα 2 ρώτησε το μπαμπά του:
"Μπαμπά τα αστέρια έχουν λαμπάκια;".
"Οόοοχι",του απαντάει ο άντρας μου,κι αρχίζει μια μακροσκελή επεξήγηση, συνοδευόμενη με το απαραίτητο σχεδιάγραμμα στο μαγνητικό πίνακα ζωγραφικής του μικρού,για την περιστροφή των πλανητών γύρω από τον ήλιο(Φαντάσου το λίγο σαν εικόνα σε παρακαλώ...!)
 Λίγο πριν τελειώσει σταματάει,κοιτάει τον μικρό και του λέει
 "Ξέρεις κάτι μπιμπίκο μου;Ναι,τα αστέρια έχουν μέσα λαμπάκια!"

Μα κάποια πράγματα είναι τόοοοσο μαγικά όταν είσαι παιδί...Γιατί να βιαζόμαστε  μερικές φορές να τα απομυθοποιήσουμε,μέσα στη φούρια μας να τους τα μάθουμε όλα...;

Τελικά είχαμε δύο εκδοχές...Κάποιες φορές έλεγε πες μου "το εύκολο" και του λέγαμε "τα αστέρια έχουν λαμπάκια".Και χαιρόταν πολύ.Αλλωτε ζητούσε "το δύσκολο" και δίναμε την επιστημονική εξήγηση.Τότε τον έβλεπες πως αισθανόταν περήφανος που μάθαινε κάτι παραπάνω,γιατί μετά πήγαινε και έκανε τον έξυπνο σε τρίτους και τους έλεγε (όπως μπορούσε,απ' ότι είχε πιάσει) γιατί λάμπουν τα αστέρια.

Είναι όμορφο να μπορούμε να βρούμε μια ισορροπία ανάμεσα στη διατήρηση της παιδικής αθωότητας, χωρίς όμως να φορτώνουμε τα παιδάκια μας με περιττά ψέμματα.

Δε μου αρέσει η πρακτική κάποιων γονέων να λένε στα παιδιά διαρκώς ψέμματα για να γλυτώσουν μια μουρμούρα της στιγμής
.Π.χ. "Μην κλαις που φεύγει ο παππούς,θα τον δεις αύριο."
Και σου λένε "Εεεεελα μωρε μέχρι αύριο θα το έχει ξεχάσει...".
Δεν ξέρω για τα άλλα,το δικό μου δεν ξεχνούσε!
Γι' αυτό του έλεγα "Οχι,δεν θα τον δεις αύριο,αλλά θα τον δεις σε λίγες μέρες πάλι."
Μπορεί να είχα ν' αντιμετωπίσω λίγο παραπάνω γκρίνια,αλλά ήξερε πως ότι του έλεγα ήταν αλήθεια.

Πριν από μερικούς μήνες με ρώτησε πώς ο δρόμος έχει το μαύρο χρώμα.Μου έκανε εντύπωση η ερώτηση,γιατί μιλάμε για το παιδί που τη μισή μέρα μιλάει για τα αυτοκίνητα (την άλλη μισή μιλάει για το φαγητό...),που ξέρει τους οδοστρωτήρες, αλλά που τελικά κατάλαβα ότι δεν έχει καταλάβει τί κανουν.

Ευτυχώς πριν αρχίσω εγώ να αναλύω για τις πίσσες και όλα αυτά τα μαγικά μου λέει

"Να σου πω πώς το έχω φανταστεί εγώ;"

"Ναι" του λέω

"Οτι μαζεύονται κάπου πολλοί άνθρωποι,χύνουν μαύρη μπογιά και μετά με μεγάλα πινέλα βάφουν το δρόμο.Και με μολύβια κάνουν τις άσπρες γραμμές"

Μα μου άρεσε τόσο πολύ αυτή η εικόνα που είχε στο μυαλό του!

Τόσα χρόνια κινούμαστε στους δρόμους και κάτι που μου φαίνεται εμένα τόσο οικείο και θεωρούσα ότι είναι και για εκείνον το ίδιο,το έβλεπε με μια εντελώς διαφορετική όψη.

Αντε μετά που προσπαθούμε να αποκρυπτογραφήσουμε μερικές φορές πώς σκέφτονται...

Πόσες τέτοιες μαγικές σκέψεις χάνουμε μέσα στη βιασύνη της καθημερινότητάς μας.Πόσες δόσεις παιδικής αθωότητας ξεγλιστρούν μέσα από την υπερπληροφόρηση που τους παρέχουμε από κούνια...

Εσένα ποια είναι η άποψή σου;Πιστεύεις ότι πρέπει να τα μαθαίνουν όλα γρήγορα;
Πώς διατηρείς τις ισορροπίες με το δικό σου παιδι;