ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΤΑΠΕΡΑΚΙΑ

Με μπόλικη παιδική φαντασία ο γιός μου κατάλαβε ότι πρόκειται
για τον αγαπημένο μας Κορνήλιο του Τριβιζά,που τρώει το χέρι του
σερβιτόρου με το προφιτερόλ

Οι δασκάλες στην αρχή της χρονιάς μάς είχαν ζητήσει τα τάπερ με το δεκατιανό και μεσημεριανό των παιδιών μας,να αναγράφουν το όνομά τους.Στην αρχή το έβρισκα βαρετό,καθ’ ότι ο γκουρμεδιάρης πάει κάποιες φορές στο σχολείο με μια στρατιά από ταπεράκια..Προχτές σπάσαμε κάθε ρεκόρ. 4! .

Τάπερ 1:Σάντουιτς για δεκατιανό(με μανταρίνι, για να μη μείνουμε και πίσω στις φρουτοδρομίες που διοργανώνουν οι δασκάλες).

Τάπερ 2:φακές.

Τάπερ 3:πατζάρια.

Τάπερ 4:ελιές.

Και το ψωμάκι του φυσικά.Θα θελα να είμαι από μια μεριά όταν τα απλώνει όλα αυτά στο τραπεζάκι για να φάει.Υποψιάζομαι ότι βάζω τροχοπέδη στην κοινωνικότητά του,καθώς μάλλον δε χωράει άλλο παιδάκι να κάτσει μαζί του.

Στο θέμα μας.

Εκτός του ότι μου την έδινε που όλα τα ταπεράκια έγραφαν το όνομά του,εκνευριζόμουν γιατί μετά από λίγα πλυσίματα σβήνεται.Μέχρι που είχα μια ιδέα.

Κάθε τόσο,αντί να γράφω απλά το όνομα, κάνω μια ζωγραφιά.Στην αρχή ξεκίνησε με αστεράκια και όταν είδα πόσο χάρηκε,άρχισα να εξελίσσομαι.Τα Χριστούγεννα είχαμε χριστουγεννιάτικο δέντρο και χιονανθρώπους και μετά μεταπηδήσαμε σε ζωγραφιές από τα βιβλία που διαβάζουμε.Αυτό μάλιστα εξελίχθηκε και σε παιχνίδι καθ’ ότι πρέπει να μαντέψει από πιο βιβλίο είναι το έργο τέχνης μου.Τα παιδιά έχουν μεγαααάλη φαντασία.Από τότε που άρχισαν να μαθαίνουν και τα γράμματα και να παίζουν κρεμάλα στο σχολείο,κάποιες φορές του κάνω και κρεμάλα με ένα δυο εύκολα γραμματάκια να λείπουν.(Την πρώτη φορά έγραψα απλώς το όνομά του).

Είναι απίστευτο με πόσο απλά πράγματα χαίρονται τα παιδάκια..